 |
|||
|
นิตยสารสารคดี Feature Magazine | ISSN 0857-1538 | |
|
|
||||||||||||
|
|
|
|
|
เรื่องและภาพ : เอริก ปาสเควียร์ แปลและเรียบเรียง : เพ็ญศิริ จันทร์ประทีปฉาย |
||
|
|
ออสเตรเลีย...ประเทศเดียวในโลกที่เป็นทวีป
โดยนับรวมหมู่เกาะน้อยใหญ่ในแถบใกล้เคียงเข้าไปด้วย ดินแดนแห่งนี้มีภูมิประเทศที่หลากหลายมาก
หนึ่งในนั้นคือ ทะเลทรายที่ครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศ มีถนนนับระยะทางรวมได้กว่า ๗,๐๐๐ กิโลเมตร |
|
 |
เบเดน มิลส์ หยิบหมวกคาวบอยใบเก่งมาสวมด้วยท่าทีสุขุม ก่อนจะนั่งประจำที่บนรถแม็คของเขา (Mack Truck--รถบรรทุกยี่ห้อแม็ค) เท้าจ่ออยู่ที่คันเร่ง พร้อมเริ่มเข้าเกียร์และสตาร์ตรถอย่างไม่รีรอ มือโต ๆ ของเขาจับมั่นอยู่ที่พวงมาลัย เขายิ้มด้วยแววตาที่ฉายประกายของความทะนงตน...
เขาคือราชาแห่งทะเลทราย ผู้มีบัลลังก์เป็นรถบรรทุกที่ใหญ่ที่สุดในโลก เมื่อเครื่องยนต์เริ่มทำงาน ดูเหมือนว่ามีเสียงคำรามอย่างดุดันดังทะลุขึ้นมาจากใต้พื้นโลก การเผาไหม้ของมอเตอร์สตาร์ตแบบใช้แรงดันอากาศ ทำให้ตัวถังของรถสั่นไปทั้งคัน เครื่องยนต์ของมันแผดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว จนแก้วหูแทบแตก... ในไม่ช้า ห้องโดยสารของรถแม็คก็ถูกกลืนหายเข้าไปในกลุ่มฝุ่นควันสีน้ำตาลหนาทึบ กฎหมายอนุญาตให้รถแม็คที่วิ่งบนถนนสาธารณะ พ่วงรถได้สูงสุด ๓ คัน ซึ่งมีความยาวรวม ๕๒ เมตร เมื่อประกอบร่างกันแล้ว จะมีขนาดใหญ่โตจนได้รับการขนานนามว่า "เจ้าแห่งทะเลทรายออสเตรเลีย" ยักษ์ใหญ่ทรงพลังคันนี้ ทำงานด้วยเครื่องยนต์ดีเซลวี ๘ กำลัง ๕๒๕ แรงม้า ความจุกระบอกสูบ ๑๖ ลิตร (๑๖,๐๐๐ ซีซี) ๒๐ เกียร์ โครงสร้างทั้งหมดตั้งแต่ตัวถังรถจนถึงถังเชื้อเพลิงขนาด ๕๐๐ ลิตร จำนวน ๔ ถัง ผลิตจากอะลูมิเนียม มีความแข็งแกร่งเป็นเยี่ยม แต่ขณะเดียวกันก็มีน้ำหนักเบามาก จึงวิ่งไปได้บนทุกสภาพถนน อัตราการเผาผลาญเชื้อเพลิงประมาณ ๑ ลิตรต่อระยะทาง ๑ กิโลเมตร สามารถบรรทุกน้ำหนักได้ถึง ๕๐๐ ตัน แม้ในขณะที่บรรทุกฝูงปศุสัตว์เอาไว้สองชั้น รวมเป็นร้อย ๆ ตัว รถคันนี้ยังวิ่งด้วยความเร็ว ๑๐๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงได้สบาย ๆ ... รถของเบเดนจึงมีชื่อเรียกอีกอย่างว่า "มู-มูฟเวอร์" (Moo-mover) ซึ่งหมายถึงผู้ขนย้ายเสียงร้องของวัว |
||
 |
รถแม็คที่วิ่งด้วยความเร็วสูง
ตะลุยไปทั่วทุกทิศในทะเลทราย มีโอกาสที่จะก่อให้เกิดอันตรายต่อสิ่งที่อยู่ใกล้เคียง เพราะความใหญ่โตและพลังมหาศาลของมัน
ดังนั้นจึงต้องมีแท่งโลหะล้อมรอบเครื่องยนต์
และตะแกรงเหล็กกั้นห้องโดยสาร เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าจิงโจ้ผู้โชคร้าย
ที่พลัดเข้ามาในทางวิ่งของรถ กระแทกกระจกแตก ยิ่งไปกว่านั้น เจ้ายักษ์ใหญ่ตัวนี้จะต้องใช้ระยะทางเป็นกิโลเมตรในการหยุด...
จินตนาการออกหรือเปล่าว่า ถ้าจะต้องเบรกกะทันหันแล้วจะเกิดอะไรขึ้น...
อะไรที่อยู่ในรัศมีใกล้เคียง ก็จะถูกตัวรถพ่วงกวาดเสียราบ ย้อนกลับไปราว ๑๐๐ ปีก่อน ต้นตระกูลรถแม็คถือกำเนิดขึ้นในกรุงนิวยอร์ก โดยสองพี่น้องจอห์นและออกุสตุส แม็ค รถแม็คคันแรกใช้เครื่องยนต์ที่มีความจุกระบอกสูบเพียง ๔,๐๐๐ ซีซี มีสัญลักษณ์ทางการค้าเป็นรูปหมาบูลด็อก ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๑ มีการนำรถแม็คไปใช้งานเป็นจำนวนมาก และใน ค.ศ. ๑๙๒๔ ก็กลายเป็นพาหนะซึ่งเป็นที่ต้องการมากที่สุดในออสเตรเลีย เครื่องยนต์ดีเซลมีขึ้นครั้งแรกในปี ค.ศ. ๑๙๓๘ และมอเตอร์สตาร์ตที่ใช้แรงดันอากาศก็เป็นที่นิยมมากขึ้น ด้วยคุณสมบัติความเปราะบางน้อย แต่มีกำลังแรงกว่าแบบไฟฟ้า... ปัจจุบันรถส่วนใหญ่จะผลิตขึ้นในฝรั่งเศสโดยโรงงานต่าง ๆ ถูกบริษัทเรโนลท์ซื้อไป |
||
 |
ด้วยเวลาไม่ถึง ๕ วัน รถไฟติดล้อหมายเลข ๒๙ ของ เบเดน มิลส์ สามารถวิ่งได้ระยะทางถึง ๗,๐๐๐ กิโลเมตร จากทุ่งหญ้าแถบแม่น้ำวิกตอเรีย (ทางเหนือของออสเตรเลีย) ไปยังเพิร์ท (เมืองหลวงของรัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย
หรือออสเตรเลียตะวันตก) ซึ่งเทียบเท่าระยะทางจากปารีสไปมอสโก สามารถบรรทุกปูนไปอูดนาเดตตา หรือฝูงปศุสัตว์ไปยังแอลิซสปริงส์ (แอลิซสปริงส์ เป็นเมืองกลางทวีปออสเตรเลียในเขตนอร์ทเทิร์นเทอริทอรี่ ซึ่งมีคนอาศัยอยู่น้อยที่สุดของทวีป ส่วนอูดนาเดตตา อยู่ถัดจากแอลิซสปริงส์ลงมาทางใต้) ชำนาญทุกเส้นทางของอาณาบริเวณสามในสี่ส่วนของทวีป ตั้งแต่เหนือไปยังตะวันตก คนขับ Road Train จะอยู่ในห้องโดยสารขนาดใหญ่ ๒๔ ชั่วโมงตลอดระยะการเดินทาง ภายในห้องประกอบด้วยเตียงขนาด ๑.๘๐ เมตร โทรทัศน์ เครื่องเล่นวิดีโอ วิทยุ โทรศัพท์มือถือ ตู้สำหรับเก็บเครื่องดื่มให้เย็นอยู่เสมอ ที่สำคัญคือเครื่องปรับอากาศที่ช่วยให้เขาเย็นสบาย ท่ามกลางความร้อนที่แผดเผาอยู่ภายนอกในช่วงกลางวัน เมื่อพวกเขากระหายน้ำ การดับกระหายด้วยเบียร์เย็น ๆ เป็นสิ่งต้องห้าม เพราะกฎเรื่องการดื่ม และการขับรถในออสเตรเลียมีความเข้มงวดมาก และมีการตรวจสอบกันอยู่เสมอ คนขับ Road Train จึงดื่มโค้กกระป๋องแทน จนกลายเป็นที่มาของการนับระยะทางด้วยจำนวนกระป๋องโค้กที่ดื่มไป แทนที่จะนับเป็นไมล์ เช่น การเดินทาง "แปดกระป๋อง" หมายถึง จำนวนกระป๋องโค้กที่ดื่มไปในระยะทาง ๗๐๐-๙๐๐ กิโลเมตร |
||
 |
การเดินทางในทะเลทรายหรือบริเวณใจกลางทุ่งหญ้าแถบแม่น้ำวิกตอเรีย
ซึ่งครอบคลุมอาณาเขต ๑๒,๕๐๐ ตารางกิโลเมตรของผืนทรายสีเทา
ร้างผู้คนในภาคเหนือ มนุษย์ที่คนขับจะเจอก็มีเพียงพวก "แจ็คการูส์" คาวบอยซึ่งมีหน้าที่คอยดูแลรถแม็คที่เดินทางผ่านมา
พวกเขาจะอยู่ในฟาร์มปศุสัตว์
ซึ่งมีห้องสำนักงานและถังเก็บเชื้อเพลิงขนาดใหญ่
ที่บีพีนำมาส่งและเติมให้ แต่เมื่อพ้นไปจากที่นี่แล้ว บนเส้นทางของทะเลทรายที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ก็มีเพียงจระเข้ไม่กี่ตัวที่เพ่นพ่านอยู่แถวแม่น้ำ เสียงเครื่องยนต์ที่ดังไม่ขาดระยะก้องอยู่ในหู
รวมทั้งความเหนื่อยล้า
และเบื่อหน่ายที่ติดตามพวกเขาอยู่ตลอดการเดินทาง เบเดนมีรายได้จากการขับ Road Train ถึงเดือนละ ๑๐๘,๓๐๐ บาท แต่ก็ต้องอดทนต่อการเดินทางที่ไร้ชีวิตชีวา และการห่างไกลจากครอบครัว "ผมรักความโดดเดี่ยว เพราะผมเกิดและโตในฟาร์มปศุสัตว์ ผมก็เลยชินกับมันแล้ว" เบเดนกล่าว |
||
 |
อย่างไรก็ตามหากความเหงาเข้าจู่โจมจนทนไม่ได้ เหมือนชีวิตของนาวิกโยธินที่จากบ้านไปรอนแรมในท้องทะเล
พวกเขาก็ยังได้อาศัยโทรศัพท์ผ่านดาวเทียม เพื่อพูดคุยกับครอบครัว โทรศัพท์จึงกลายเป็นความสะดวกสบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ขาดไม่ได้ "สิ่งที่พวกเราต้องระวังมากคือ ยางรถแตกหรือการหลับใน ซึ่งมันมักเกิดขึ้นบ่อย ๆ และถ้ายางแตกที่ล้อหลัง คุณก็แทบจะไม่ได้สังเกตเห็นเลย" คนขับ Road Train จะหยุดพักเพียงจุดเดียว เพื่อนั่งลงพักกินไส้กรอกกับมันฝรั่งสักจาน ท่ามกลางบรรยากาศอึกทึกในร้านอาหารย่านชุมชน และกลับไปประจำอยู่หลังพวงมาลัยในอีก ๑๕ นาทีต่อมา ...บ่อยครั้งที่ Road Train วิ่งสวนกันบนถนน ก่อให้เกิดเสียงดังสนั่นเสมือนมันทักทายซึ่งกันและกัน แล้วกล่าวคำอำลากันด้วยฝุ่นทรายขมุกขมัว หากคุณมีโอกาสไปเยือนทะเลทรายแห่งออสเตรเลียในถิ่นของ Road Train หวังว่าคุณคงจะไม่ไปเผชิญหน้ากับเจ้ารถไฟติดล้อนี้เข้า เพราะมันอาจจะตาบอด มองคุณไม่เห็น และไม่มีอะไรสามารถหยุดมันได้ |
||
เกี่ยวกับผู้เขียน |
|||
 |
เอริก ปาสเควียร์ (Eric Pasquier) เป็นนักเขียนอิสระชาวฝรั่งเศส มีผลงานตีพิมพ์ในประเทศฝรั่งเศสเป็นส่วนใหญ่ และในอีก ๓๕ ประเทศทั่วโลก นิตยสารที่ตีพิมพ์ผลงานของเขามีมากมาย เช่น Geo Magazine, Figaro Magazine, Paris Match, Grands reportages,VSD, Gala, Time, Newsweek, Asiaweek, Life, Stern ฯลฯ นอกจากนี้เขายังมีผลงานหนังสือซึ่งเป็นเรื่องราวของฟิลิปปินส์ และเขาได้มีโอกาสทำงานให้แก่รัฐบาลฟิลิปปินส์ นั่นจึงทำให้เขามีภาพถ่ายของประเทศฟิลิปปินส์มากที่สุด ในบรรดาภาพถ่ายทั้งหมดของเขา คือประมาณ ๕,๐๐๐ ภาพ |