|
|
|||
|
|
|||
| นิตยสาร สารคดี: ฉบับที่ ๒๑๙ เดือนพฤษภาคม ๒๕๔๖ | ISSN 0857-1538 | |||
|
|
|
| วันชัย ตัน : รายงาน /ภาพประกอบ : Din-Hin | |||
|
|
|
||
|
 |
|
|
|
ไป่ไป่
หมาชิวาวาน้อย
ทำตาถมึงทึงใส่คนแปลกหน้าที่พยายามจะเข้ามาทักทายด้วย มันพยายามเห่าตามประสาชิวาวาแสนซน "แบะ แบะ" น่าแปลกที่ไม่มีเสียงใด ๆ หลุดออกมาจากลำคอของไป่ไป่ องค์กรป้องกันการทารุณกรรมสัตว์ในไต้หวันกล่าวว่า ทุกวันนี้พวกเขาได้รับการร้องเรียนว่า "หมาใบ้" กำลังเพิ่มจำนวนขึ้นด้วยฝีมือของบรรดานักเพาะพันธุ์หมา เป็นเวลาหลายปีที่ไต้หวันตกอยู่ในภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ ธุรกิจซื้อขายหมาพลอยได้รับผลกระทบกระเทือนไปด้วย บรรดานักเพาะพันธุ์หมาหัวใส จึงพยายามหาช่องทางการตลาดใหม่ ๆ โดยรุกเข้าไปยังกลุ่มคนรักหมา ที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ ที่ผ่านมาคนกลุ่มนี้มักไม่กล้าเลี้ยงหมา เพราะกลัวว่าเสียงเห่าของหมา จะสร้างความรำคาญให้แก่เพื่อนบ้าน ดังนั้นเมื่อมี "ผลิตภัณฑ์ใหม่" เกิดขึ้น คือหมาใบ้ที่ผ่านการตัดหลอดเสียงมาแล้ว กลุ่มคนเหล่านี้จึง "ตอบรับ" ทันที โดยไม่สนใจว่าจะเป็นการทารุณสัตว์เพียงใด หมาใบ้ได้รับความนิยมสูงในหมู่คนรักหมาที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ เพราะคนเหล่านี้สามารถเลี้ยงหมา "เงียบ ๆ" ในบ้านตัวเองได้ โดยไม่มีเสียง "ฮ่ง-ฮ่ง" รบกวนเพื่อนบ้านแต่อย่างใด เฉินเชียชัน สัตวแพทย์ผู้หนึ่งในไต้หวันกล่าวว่า "โอกาสที่หมาจะเป็นใบ้มาแต่กำเนิดเป็นไปได้ยากมาก หมาใบ้ที่เห็นอยู่นี้เกิดจากการผ่าตัดหลอดเสียงออก และสำหรับเจ้าไป่ไป่นี้ ถือว่าเป็นความก้าวหน้าในการตัดหลอดเสียงทีเดียว เพราะสมัยก่อนการตัดหลอดเสียง จะใช้วิธีผ่าตัดเจาะคอ แต่ปัจจุบันสัตว์แพทย์ ใช้เครื่องมือล้วงเข้าไปในคอหมา เพื่อตัดหลอดเสียงได้เลยโดยไม่ต้องผ่าตัด" แต่จำนวนหมาใบ้ ไม่ได้เกิดจากบรรดาเจ้าของร้านขายหมาเพียงอย่างเดียว ชาวบ้านบางรายที่สงสารหมาข้างถนน แล้วเก็บมาเลี้ยงไว้ในอพาร์ตเมนต์ ก็ต้องนำหมามาให้สัตว์แพทย์ตัดหลอดเสียง เพราะไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนบ้านจากเสียงเห่า ทางใต้ของกรุงไทเป มีสถานสงเคราะห์สุนัขแห่งหนึ่ง มีหมาอยู่ประมาณ ๕๐๐ ตัว หยางเฉียง อาสาสมัครผู้ดูแลหมากล่าวว่า ในจำนวนนั้นมีหมาใบ้อยู่เกือบ ๒๐ ตัว "มีหมาตัวหนึ่งชื่อนานา หูยาว หางยาว เวลามันเห่าสุดเสียง จะได้ยินแค่เสียงแหบ ๆ น่าสงสารมาก มันไม่สามารถส่งเสียงเห่าหรือครางหงิง ๆ ได้เหมือนหมาสุขภาพดีทั่วไป" ทุกวันนี้มีผู้นำหมาใบ้มาปล่อยที่สถานสงเคราะห์สุนัขเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ เมื่อคนเหล่านี้เลี้ยงหมาใบ้ไปนาน ๆ เกิดเวทนาในความพิการของหมา จนไม่อาจทนดูได้ ต้องนำมาปล่อยที่นี่ แต่ยังดีที่แสดงความรับผิดชอบโดยการบริจาคค่าอาหารให้ทุกเดือน เพราะฉะนั้น รักหมา สงสารหมา กรุณาอย่าเลี้ยงหมาใบ้ ส่วนบรรดานักเพาะพันธุ์หมาใบ้ในไต้หวัน ทางการก็น่าจะออกมาตรการให้คนพวกนี้ ตัดหลอดเสียงตัวเองก่อนจะทำธุรกิจขายหมาใบ้ เผื่อจะได้เข้าใจจิตใจของหมาใบ้จริง ๆ บ้าง |