Passport
สารคดีท่องเที่ยวเชิง unique ชวนแบกเป้ไปเปิดมุมมองนอกขวานไทย ติดตามคอลัมน์ Passport ทุกวันศุกร์-สุขหรรษา
เรื่อง / ภาพ : สุชาดา ลิมป์
มาดานัง ได้นั่งรถขึ้นสวรรค์ก็คุ้มแล้ว
ท้าให้จองตั๋ว ๕๕๐,๐๐๐ ดอง (๘๗๐ บาท) แล้วก้าวเท้าขึ้นรถกระเช้าไฟฟ้า (Cable Car) สีสันลูกกวาดของ บานาฮิลล์ (Bà Nà Hills) เตรียมทะยานสู่จุดหมายสูงจากระดับน้ำทะเล ๑,๔๘๐ เมตร
ทันทีที่รถเคลื่อนไต่ระดับถนนลอยฟ้าที่เป็นดั่งสวรรค์น้อยๆ ของเมืองดานัง ทางเวียดนามกลางตอนใต้ ทัศนียภาพก็เริ่มทำหน้าที่ย้อนเล่าเมือง
ปี ๑๘๙๔ ยุคที่เวียดนามตกเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส ข้าหลวงเริ่มมองหาสถานที่ตากอากาศบนภูเขาให้เจ้านายและทหารที่ประจำการ พอปี ๑๙๐๑ ก็เกิดต้องชะตากับภูเขาสวยอากาศเย็นสดชื่นแห่งนี้ จึงเดินหน้าตัดถนนขึ้นสู่ยอดเขาจนเสร็จในปี ๑๙๑๙ ครั้นเกิดสงครามโลกครั้งที่ ๑ ชาวฝรั่งเศสยังกลับประเทศไม่ได้จึงสร้างหมู่อาคารขึ้นเป็นชุมชน ทั้งที่พักอาศัย โรงแรม ร้านค้า และแหล่งสาธารณูปโภคทันสมัย กลายเป็นสถานท่องเที่ยวยอดนิยม กระทั่งปี ๑๙๔๕ สิ้นสุดสงคราม ฝรั่งเศสพ่ายและถอนทัพไป ชาวเวียดนามที่เคยทำงานตามโรงแรมบนภูเขาจึงอพยพกลับภูมิลำเนาทิ้งเมืองอันรุ่งเรืองให้โรยรา
จนไม่กี่สิบปีมานี้ เวียดนามพัฒนาประเทศจนเจริญ บานาฮิลล์จึงได้ฟื้นเพื่อรองรับการท่องเที่ยว และต่อยอดเส้นทางจากที่ต้องขับรถบนถนนแคบฝ่ากระแสลมแรงขึ้นยอดเขานานเกือบชั่วโมง มาใช้ท้องฟ้าเป็นถนนแล้วสร้างรถกระเช้าไฟฟ้า นับแต่ปี ๒๐๐๙ ที่เริ่มใช้ระยะจากตีนเขาสู่ยอดจึงเหลือเพียง ๑๕ นาที
แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่อิ่มเอมทางความรู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์
ความต่อเนื่องของเส้นทางได้รับบันทึกสถิติโดย Guinness World Record
ให้เป็น “รถกระเช้าไฟฟ้ายาวที่สุดในโลก” ประเภท Non Stop คือไม่หยุดแวะเลยตลอดระยะทาง ๕,๐๔๒ เมตร และเป็น “รถกระเช้าไฟฟ้าที่สูงสุดในโลก” ถึง ๑,๒๙๔ เมตร โดยไม่หยุดแวะเช่นกัน
ปรกติที่นี่มีอุณหภูมิเฉลี่ย ๒๐-๒๕ องศาเซลเซียส แต่ช่วงมกราคม ๒๕๖๐ ที่เรามาดันเจอลม-ฝนจากมรสุมโหมสาดให้รู้สึกสะท้านราวอุณหภูมิลดต่ำจากเดิมอีกครึ่ง หนาวเย็นจนมือ-เท้าชาชวนให้ตัวแข็ง แต่ความสุขที่ล้นทะลักอยู่ในรถกระเช้าไฟฟ้ากลับทำให้นั่งไม่ติดที่
ธรรมชาติเบื้องล่างสวยตื่นตาเปลี่ยนฉากตลอดเวลา จากภาพชายฝั่งทะเลจีนใต้สู่หุบเขาสมบูรณ์ ผลัดเป็นน้ำตกใหญ่ไหลแรงจนเห็นเป็นสีขาวโพลน แล้วสลับเป็นธารจากการไหลรวมของละอองน้ำตก
โชคดี รถกระเช้าที่เรานั่งไม่เต็ม ๑๐ คนและมาด้วยกัน จึงปีนขึ้น-ลงเก้าอี้ชะโงกดูวิวได้เต็มใจอยาก
ใครเคยชอบรถกระเช้านองปิง (Ngong Ping) ที่ฮ่องกง จะยิ่งหลงรักรถกระเช้าบานาฮิลล์ที่เป็นมิตรกับธรรมชาติกว่าตรงเปิดบานกระจกรับลมเย็นได้รอบด้าน บางจังหวะที่รถแล่นฝ่ากลุ่มเมฆหมอกจนมองไม่เห็นอะไร อดใจอยู่เฉยไม่ไหวยังได้เอื้อมมือออกไปสัมผัส สูดอากาศเย็นสดชื่นให้เต็มปอด
แล้วระยะไม่ถึง ๕ กิโลเมตรบนถนนลอยฟ้าก็สิ้นสุด เมื่อปรากฎที่ตั้งของกลุ่มยอดปราสาทคล้ายดินแดนในเทพนิยายที่รวมแหล่งสันทนาการทั้งโรงแรม รีสอร์ต ร้านอาหาร สวนสนุก ลานน้ำพุเต้นระบำ สวนดอกไม้ โรงบ่มไวน์ ฯลฯ ไว้ให้ท่องเที่ยวเพลินกับสภาพ-สีสันในเมืองประดิษฐ์ที่ยังสวยสมบูรณ์พอให้จินตนาการถึงครั้งที่เหล่าเจ้านายชั้นสูงและทหารชาวฝรั่งเศสมาใช้ชีวิตดุจเทพยสถาน
ยืดได้เต็มอกว่าหากปอดของภาคเหนือคือซาปา ภาคใต้คือดาลัท
บานาฮิลล์ก็คือปอดของภาคกลาง ที่มีถนนลอยฟ้าสู่สวรรค์ดานัง
