#๓๗ชั่วโมงที่สนามหลวง – In the end of time.
เราอาสาเข้าร่วมบันทึกภาพกับนิตยสารสารคดี
แต่ครั้งนี้ไม่ขอใช้สิทธิสื่อมวลชนใดๆ ทำตัวเหมือนประชาชนคนอื่นๆ
.
ช่วงสายของวันพุธที่ ๒๕ ตุลาคม ๒๕๖๐
เราพยายามหาเส้นทางเพื่อเข้าไปในบริเวณสนามหลวงให้ได้
โชคเข้าข้าง เดินอ้อมปากคลองตลาดไปทางท่าเตียน คนไม่เยอะนัก
ไม่ถึงสองชั่วโมงก็ผ่านจุดคัดกรองได้
เจ้าหน้าที่ตรวจเข้มมาก ไม่ให้เอากล้องใหญ่เข้า
เรารอดมาได้เพราะกล้องเล็ก ใส่เลนส์ฟิก (ซูมไม่ได้)
ไม่ต้องมีอุปกรณ์เลิศหรู ขอให้ถ่ายด้วยความตั้งใจ
และพยายามอย่างที่มันควรจะเป็น
พี่ๆ และเพื่อนๆ ช่างภาพส่งไลน์มาถามไถ่ ให้กำลังใจ
ทุกคนอยากให้เราได้ที่นั่งปลอดภัยตลอดคืน
เราเลือกหามุมนั่งใต้ร่มไม้แถวสวนสราญรมย์ ตั้งใจว่าจะนอนแถวนี้
คุณป้าชาวพม่าที่มีสามีเป็นคนไทยแบ่งน้ำแบ่งขนมให้ ให้นั่งเสื่อผืนเดียวกัน
วันนี้มีคนเอาข้าวเอาน้ำมาแจกตลอดทุกครึ่งชั่วโมง สารพัดเมนู
ต่างคนต่างช่วยเหลือกัน ดีใจลึกๆ นะ
.
ใกล้ ๔ ทุ่ม เริ่มง่วงแต่หลับไม่ค่อยลง คนเยอะ เสียงค่อนข้างดัง
พื้นที่ไม่พอเลยเอาเสื้อกันฝนมาปูนอน กระเป๋าเป้แทนหมอน
อากาศไม่ร้อนนะ แต่ยุงเยอะมาก ดีที่ป้าข้างๆ ให้ยาทากันยุง
ระหว่างเดินไปเข้าห้องน้ำฝั่งท่าเตียน
เห็นคนนอนเรียงรายข้างๆ กำแพงวัง
บางคนมีเสื่อหมอนมาพร้อม กางเต็นท์ก็มี
ต่างปักหลักรอชมริ้วขบวนฯ วันพรุ่งนี้
.
กลับมานอนได้ราวสองชั่วโมง พอตี ๒ คนเริ่มหนาตาขึ้นอีก
คราวนี้นอนไม่หลับแล้ว ล้างหน้าแล้วเดินหามุมจนราวตี ๔
ได้มุมด้านหน้าสุด ปักหลักเลยแล้วกัน
ใกล้ตี ๕ พระมหาพิชัยราชรถเคลื่อนมาเตรียมความพร้อม
ได้เห็นความงามสีทองอร่ามในความมืด
เห็นกลุ่มหมอกจางๆ ปกคลุมพระเมรุมาศและบริเวณรอบๆ
กระทั่งราว ๗ โมงเช้า แดดส่องฟ้าพาดผ่านไปยังกำแพงวัง
ผู้คนริมกำแพงเริ่มร้อนแต่ก็เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ
เกือบ ๘ โมงเสียงดนตรีดังขึ้น เพลงมา พระราชพิธีเริ่มขึ้นแล้ว
.
ความงดงามของริ้วขบวนเครื่องประกอบพระบรมราชอิสริยยศ
ในพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพ รัชกาลที่ ๙ ตรึงตาตรึงใจ
พระมหาพิชัยราชรถผ่านหน้าเราไป เสียงสะอื้นปนร่ำไห้ดังรอบตัว
เป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นตัวอักษรแทบไม่ได้
จากที่เคยแค่รู้ว่าหลายคนรักพระองค์ท่านสุดหัวใจ วันนี้เราเข้าใจแล้ว
เราก้มกราบลงอย่างมิแคลงสงสัยอะไรใดๆ เลยในวินาทีนั้น
.
เราใช้เวลารอบๆ ท้องสนามหลวง กิน นอน ทำงาน อยู่ทั้งสิ้น ๓๗ ชั่วโมง!!!
ยกกล้องที มองดูเจ้าหน้าที่ที ถ้าเขาห้ามก็เก็บ
เราตั้งใจลงพื้นที่ ต้องสัมผัสว่าคนที่เขามารอจริงๆ รู้สึกอย่างไร ลำบากอย่างไร
เวลาทำอะไรแล้ว จงตั้งใจ ทำให้ได้ ทำให้ดี เหมือนอย่างที่พระองค์ท่านทำ
อย่ามัวแต่พูด จงลงมือทำ นี่คือคำสอนที่เราคิดว่าได้มากที่สุดจากพระองค์
.
พระองค์ท่านจากไป แต่คุณงามความดีจะยังคงอยู่ตราบนิรันดร์
คำ/ภาพ : เอื้อการย์ เบญจคุ้ม
