ณ ดอย
เรื่องเล่าคัดสรรโดยเหล่าคนภูเขาตัวเล็ก-ฝันใหญ่ที่จะมาทำให้ใครๆ ตกหลุมรักบ้านนอก
เรื่อง : แค้จี่
ภาพ : บันสิทธิ์ บุณยะรัตเวช
ที่ขอบฟ้า เมฆทะมึนค่อยจางขณะที่แสงสว่างจากดวงอาทิตย์เคลื่อนสูงแทนที่
อากาศสดชื่นยามเช้าวันจันทร์ของหมู่บ้านสบโขง หมู่บ้านเล็กๆ ในอำเภอสบเมย ชุมชนริมฝั่งแม่น้ำเงา ชวนให้หายใจปลอดโปร่ง สายน้ำไหลเอื่อยของที่นี่ใสจนมองเห็นก้อนหินก้อนกรวดที่พื้นน้ำ
ฉันกำลังเตรียมกระเป๋าและสัมภาระสำหรับไปทำงาน ชุดที่ใส่วันนี้ทะมัดทะแมงกว่าทุกวัน เพราะต้องเดินทางไกลบ้านกว่าร้อยกิโลเมตร และเป็นระยะทางภูเขาที่ต้องระมัดระวังตลอด ๔-๕ ชั่วโมงของการเดินทาง
เสียงไก่ขันเซ็งแซ่นับแต่ฟ้าสางค่อยสงบลง สวนทางกับเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กเล็ก เด็กโต สลับกับเสียงรองเท้ากระทบพื้น เด็กหญิงตัวเล็กถือร่มคันพอเหมาะกับขนาดของตัวเองแนบข้างเสื้อสีขาวที่คลุมทับด้วยเสื้อกันหนาวแขนยาวสีชมพูจนเหลือให้เห็นเพียงปกเสื้อนักเรียน จับคู่สวมกับกระโปรงสีน้ำเงิน เป็นไปตามแบบชุดนักเรียนชั้นประถมของโรงเรียนรัฐบาลทั่วไป เธอสวมรองเท้าแตะฟองน้ำสีฟ้าคู่โปรดที่ใครๆ มักได้เห็นจนชินตา ฤดูฝนแบบนี้เด็กต่างจังหวัดได้รับอนุญาตให้สวมแทนรองเท้านักเรียน
ดวงตากลมโตส่งความสดใส ยิ้มอวดฟันหลออายๆ ฉันยิ้มรับพลันกางแขนกว้าง เรารู้กันว่าหมายถึง
“ขอกอดหน่อยสิ”
เจ้าเดียงสาทำท่าอิดออดเหมือนทุกทีแล้วเดินสู่อ้อมแขนโดยดี พลันอ้าแขนเรียวเล็กโอบคออีกฝ่ายบ้าง
ฉันกระชับวงแขนและหอมกระหม่อมเธออย่างอ่อนโยน กลิ่นแชมพูบนเส้นผมสีดำขลับติดจมูกทันที และคล้ายกับพลังบางอย่างในตัวของเราทั้งสองได้รับการถ่ายทอดสู่กันอย่างเต็มที่
“เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนนะลูก”
เมื่อประโยคคุ้นแผ่วเข้าหู เธอผงกหัวแทนการรับคำ ก่อนดันตัวเองจากอ้อมกอดแล้วเดินห่างออกไป
ท่ามกลางเด็กมากมายบนโลกใบนี้ เธอสำคัญกับฉันเช่นที่ฉันสำคัญกับเธอ
เธอไม่ใช่นักเรียนคนแรกของฉัน แต่ฉันคือครูคนแรกของเธอ
สองเท้าคู่เล็กค่อยเดินตามพี่ๆ ไปโรงเรียนจนลับตา ถึงเวลาที่ฉันต้องพักหน้าที่แม่ในบ้าน ไปเป็นแม่พิมพ์ของชาติเพื่อเด็กคนอื่นที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกลชุมชนไม่แพ้กัน
คว้ากระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์การสอนและชุดทำงานทั้งสัปดาห์กระชับบ่า พลันติดเครื่องยนต์ให้มอเตอร์ไซค์ที่อยู่กันมานานหลายปีเริ่มทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง
แม่สัญญา หลังเลิกเรียนเย็นวันศุกร์จะรีบกลับบ้านมาพบหน้านักเรียนที่รักอีกครั้ง
แค้จี่
ก่อนได้ชื่อ เสาวนีย์ พลับพลึงพนา เกิดมาพร้อมชื่อ “แค้จี่” (แค้ หมายถึงหนึ่งเดียว จี่ หมายถึงเงิน) เติบโตในครอบครัวกะเหรี่ยงสะกอ-โปว์ ในบ้านป่าบนดอยส่วนหนึ่งของอำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ปัจจุบันเป็นข้าราชการครูอนุบาลโรงเรียนบ้านแม่ลิดในอำเภอแม่สะเรียง ซึ่งนักเรียนเกือบทั้งหมดเป็นชาติพันธุ์กะเหรี่ยง
…….
สุชาดา ลิมป์
นักเขียนกองบรรณาธิการนิตยสาร สารคดี ผู้เสพติดการเดินทางพอกับหลงใหลธรรมชาติ-วิถีชาติพันธุ์ ทดลองขยับเป็นบรรณาธิการปรุงฝันให้ทุกอาชีพในชนบทได้แปลงประสบการณ์หลากรสออกมาเป็นงานเขียน
