วันหยุดคือความสุขที่สุดของวัยเรียนและวัยทำงาน เพราะเป็นวันที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจต้องการ จะนอนทั้งวัน หรือเที่ยวทั้งคืนก็ยังได้ แล้วถ้ากับวัยเกษียณล่ะ พวกเขาจะยังตื่นเต้นกับวันหยุดอยู่ไหม?
ชีวิตของวัยเกษียณเต็มไปด้วยวันว่างและวันหยุดอันเงียบเหงา แม้ร่างกายสบายแต่ความรู้สึกกลับกัน เพราะความสุขของวัยเกษียณส่วนใหญ่คือการได้ทำบางสิ่ง อยู่กับบางอย่างที่ตัวเองรัก เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้พวกเขามีความสุขกับการใช้ชีวิต และรู้สึกถึงคุณค่าความหมายของชีวิตตัวเองหลังเกษียณ
มารู้จักสี่วัยเก๋ากับชีวิตหลังเกษียณที่ยังเก๋าไม่เก่าตามวัย พวกเขามี “ความสุข” อยู่กับสิ่งใด ไปติดตามกันเลยจ้า
“เบื้องหน้านายช่างผู้สูงวัย…๕๐ ปี สุพรรณยนต์”
ใจเรียบง่าย กายไม่ลำบาก
วัยเก๋าคนแรกคือหนุ่มใหญ่วัยเกือบ ๘๐ รู้จักกันในชื่อ “อากงกิม” หรือ สุจินต์ ชุติแพทย์วิภา ผู้มีชีวิตอยู่เพื่อ “งานช่าง” แห่งสุพรรณยนต์ โรงกลึงและซ่อมเครื่องยนต์เก่าแก่ที่เดินทางเคียงกันมามากกว่า ๕๐ ปี และยังคงจะเดินทางต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าแรงกายจะหาย
รอยไหม้ตามร่างกายและเสื้อผ้าของอากง คือบันทึกความสุขและประสบการณ์อันยาวนานของเขา ที่เริ่มต้นจากลูกจ้างทำงานคนอื่น สู่เจ้าของร้านคุณภาพผู้เป็นจุดเริ่มต้นของเหล่าคนรักงานช่าง. รู้จักโลกของนายช่างใหญ่แห่งสุพรรณยนต์เพิ่มเติมได้ ที่นี่
“ครูปู่ : ไม้ใกล้ฝั่งกับชีวิตครูอาสา”
อาสาไม่เกษียณ
วัยเก๋าคนต่อมาคือ “ครูปู่” ชื่อที่รู้จักกันดีในชุมชนแออัดกลางกรุงเทพฯ ตามซอกตึกมุมอาคาร หรือ ธีระรัตน์ ชูอำนาจ อดีตพนักงานบริษัทผู้มีความสุขกับงาน “สอนหนังสือ” ครูปู่เป็นส่วนหนึ่งของ ซ.โซ่ อาสา มีความสุขกับงานอาสาพัฒนาเด็กและเยาวชนที่ยากไร้ด้อยโอกาส เพราะเชื่อว่าการศึกษาคือจุดเริ่มต้นของการสร้างคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น
หลังเกษียณจากการเป็นพนักงานบริษัท ครูปู่เริ่มเดินทางเป็นครูอาสาอย่างจริงจัง และมีทีท่าว่าจะเดินทางต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีวันเกษียณ เพราะครูปู่คิดอยู่เสมอว่าหากการสอนของเขาช่วยให้ใครสักคนมีทางเลือกชีวิตที่ดีขึ้นได้ แม้จะไม่กี่คนก็ถือเป็นเรื่องที่คุ้มค่าที่สุดสำหรับการมีชีวิตอยู่แล้ว ติดตามเรื่องราวของครูปู่ต่อได้ ที่นี่
“สวนมะนาวลุงจำรัส สุขยั่งยืนบนพื้นซีเมนต์”
สุขยั่งยืนในวันเกษียณ
ลุงจำรัส คูหเจริญ คือวัยเก๋าคนที่ ๓ ที่จะแนะนำให้รู้จัก เป็นลูกชาวสวนดีกรีนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์และการเกษตรจากประเทศญี่ปุ่น มีความสุขหลังวันเกษียณกับการเป็น “ชาวสวน” สิ่งที่ผูกพันและอยากเป็นมาแต่เด็ก
ลุงจำรัสเป็นเจ้าของสวนมะนาวกลางกรุงพื้นที่กว่า ๗๐๐ ตารางวา ซึ่งเป็นสวนที่สร้างขึ้นจากความรักและความผูกพันข้างใน โดยใช้ประสบการณ์เป็นครูสอน ให้เวลากับการเรียนรู้ลองผิดลองถูกจนสามารถสร้างอาณาจักรเล็กๆ นี้ขึ้นมา และกลายเป็นทุกอย่างที่ทำให้เขามีความสุข ติดตามเรื่องราวความสุขยั่งยืนหลังวันเกษียณของลุงจำรัสต่อ ที่นี่
“อาม่า’ริสต้า”
การทำงานคือความสุข
ปิดท้ายกันด้วยการทำความรู้จักบาริสตาประจำร้าน Happy Espresso หรือ เพ็ญนภา เทพอารีย์ อาม่าผู้รักการ “ชงกาแฟ” และปรารถนาให้แก้วกาแฟของเธอทุกใบครองใจลูกค้าทุกท่านที่แวะเวียนมาใช้บริการ
วัยเกษียณของอาม่ามีสีสัดสดใสขึ้นมาได้เพราะมีกาแฟมาเติมเต็ม เธอสนุกกับการชงกาแฟ มีความสุขกับการพูดคุยทักทายลูกค้า การชงกาแฟไม่ได้เป็นเพียงการทำงาน แต่คือทุกอย่างที่ทำให้โลกของการเกษียณมีความหมาย
อาม่ารับความสุขผ่านการทำงานและส่งต่อความสุขนั้นผ่านกลิ่นกาแฟกลับไปยังคนรอบข้าง ทำความรู้จักอาม่าต่อได้ ที่นี่
รับพลังจากเรื่องราววัยเก๋ากันแล้ว มาลองคิดกันเล่นๆ ดูว่า ถ้าพรุ่งนี้คือวันเกษียณของเรา เราอยากทำอะไร?
