สนามกีฬา สวรรค์ราคาถูก

ทุกอาทิตย์ผมมีภารกิจต้องเข้าค่ายทหาร แถวราชวัตร

ไม่ได้ไปประชุมหรือวางแผนอะไรหรอกครับ แต่ไปเล่นกีฬาในร่มที่เรียกว่า แบดมินตัน

ตั้งแต่จบจากมหาวิทยาลัย ทำงานได้ไม่กี่ปี รู้สึกอยากออกกำลังกาย  ตอนแรก ๆก็ไปวิ่งบนฟุตบาทตามถนนราชดำเนินแถวที่ทำงาน ช่วงเวลาเย็น วิ่งไปถึงวังสวนจิตรลดา วิ่งได้สักพักก็สู้ควันพิษตามท้องถนนไม่ไหว จึงบอกอำลาการวิ่งบนฟุตบาท แต่ส่วนหนึ่งรู้สึกว่า การออกกำลังด้วยการวิ่งคนเดียวไม่ค่อยสนุก ทำไปนาน ๆชักจะเบื่อ

เพื่อนทราบข่าวก็ชวนไปตีแบดมินตันแทน ตอนแรก ๆก็ตระเวนตีไปตามสนามต่างๆ  แต่ไม่ค่อยถูกใจ เพราะสถานที่คับแคบ อากาศไม่ค่อยถ่ายเท สุดท้ายมาลงเอยที่สนามกีฬาภายในมณฑลทหารบกที่ 11 มีสนามแบดมินตันถึง 14 สนาม หลังคาสูง อากาศถ่ายเทดี และทางทหารเปิดโอกาสให้บุคคลภายนอกเข้ามาใช้ได้ ผมจึงติดใจคบหากับสนามแห่งนี้มานานร่วมยี่สิบปี

จำได้ว่าตอนแรก ๆพรรคพวกศิษย์เก่ารั้วมหาวิทยาลัยเดียวกันมาเล่นกันครั้งละสิบกว่าคน เป็นที่สนุกสนานเฮฮา บางวันพรรคพวกแห่กันมาเกือบยี่สิบคน ก็ต้องเช่าสนามเพิ่มเป็นสองสามสนาม เพื่อให้ไม่ต้องรอคิวเล่นกันนาน แต่พอนาน ๆเข้าเพื่อนฝูงหลายคนแต่งงานมีครอบครัว มีภารกิจมากขึ้น บางคนได้เลื่อนขั้นเป็นระดับผู้บริหาร มีหน้าที่การงานต้องรับผิดชอบมากขึ้น เวลาจะออกกำลังกายก็ลดน้อยลง

เพื่อนเล่นแบดมินตันก็ค่อย ๆ ลดลงไปเรื่อย ๆ  (ขณะที่ก๊วนกินเหล้าที่คบกันมานานไม่ค่อยลดลง) จนปัจจุบันเพื่อนเก่าที่เคยตีแบดฯกันมายุคแรกเหลือเพียงสองสามคน ได้เพื่อนใหม่ ๆมาหมุนเวียนเพิ่มขึ้นบ้าง ทำให้การตีแบดยังพอมีคนตีครบคู่

เพื่อนผมหลายคนเคยถามว่า ตีแบดมานานเกือบยี่สิบปี ไม่เบื่อบ้างหรือ

ผมบอกว่า ที่ผ่านมา ช่วงชีวิตที่มีความสุขมากที่สุดอย่างหนึ่งก็คือ การอยู่ในสนามแบดมินตัน ได้ตบลูกขนไก่ด้วยความเร็วเกือบร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงตอบโต้กับคู่ฝีมืออย่างน้อยครั้งละสองชั่วโมง จนเหงื่อออกทั่วกายราวกับเพิ่งอาบน้ำ

ก่อนจะตีลูกขนไก่ ความสนุกเกิดขึ้นจากการคิดวางแผนล่วงหน้าว่าจะตีให้ลูกพุ่งไปตำแหน่งใด จะตบ จะหยอดหน้าเน็ต หรือตีฉีกไปมุมใดมุมหนึ่งของสนาม เพื่อหลอกคู่ต่อสู้

นักกีฬาที่เจนสนาม จะเหลือบมองทิศทางที่จะตีไปข้างหน้า ก่อนจะตีลูกออกไป  ขณะที่นักกีฬามือใหม่หัดขับจะจ้องแต่ลูกขนไก่ตลอดเวลา ไม่ยอมมองทิศทางข้างหน้า

กีฬาจึงสอนให้คนมีวิสัยทัศน์ มองไปข้างหน้า กำหนดเป้าหมาย ก่อนจะลงมือทำ

กีฬาจึงไม่ใช่ได้แค่การเสียเหงื่ออย่างเดียว แต่ได้ทั้งความสนุก สมาธิ และความสุขในราคาไม่แพงเลย แต่เหนืออื่นใด คือการทำให้ร่างกายแข็งแรง หัวใจได้ออกกำลัง เลือดสูบฉีดได้เต็มที่

หลายคนที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย อาจจะไม่เชื่อว่า ความสุขของคนเราอยู่ในสนามกีฬาได้พอ ๆกับอยู่กับคนรัก

เพื่อนผมหลายคนรับปากว่าจะมาตีแบดมินตันด้วยกัน แต่สุดท้ายก็อ้างว่า ติดประชุม ติดงานเลี้ยงลูกค้า ติดงานจนไม่มีเวลาออกกำลังกาย

ผมมักจะบอกคนรอบข้างเสมอว่า การเล่นกีฬาเป็นลำดับความสำคัญในชีวิตไม่แพ้ การทำงานหารายได้ บางครั้งอาจจะมีความสำคัญมากกว่าด้วยซ้ำ

เพื่อนผมหลายคนมักแก้ตัวว่า เมื่ออายุมากขึ้น ย่อมจะมีภารกิจมากขึ้น จนไม่มีเวลาให้กับการออกกำลังกาย แต่ผมเชื่อว่า หากวางแผนดี ๆ แบ่งเวลาให้เป็น เราย่อมจะมีเวลาออกกำลังกาย เพียงแต่ว่าแต่ละคนให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากน้อยเพียงใด

เอาเข้าจริงเพื่อนฝูงส่วนใหญ่มักจะขี้เกียจออกกำลังกายมากกว่าจึงมีเรื่องแก้ตัวได้ตลอด

ชวนกันมาตีแบดฯครั้งสองครั้ง ก็เหนื่อยหอบแทบลุกไม่ไหว ก่อนจะเงียบหายไป

อันที่จริง กีฬาทุกชนิดถ้าเล่นจนเก่งได้ระดับหนึ่ง จะมีความสนุกสนานมาก แต่ช่วงที่ยังเล่นกีฬาแบบถูลู่ถูกัง อาจจะไม่ค่อยสนุกนัก (เพราะตีลูกเสีย ต้องเก็บลูกบ่อย) หากฝึกฝนจนผ่านช่วงนั้นมาได้ การเล่นกีฬาจะได้อรรถรสมากยิ่งขึ้น

ผมมีความเชื่อว่า อายุมากขึ้น โรคภัยไข้เจ็บเริ่มถามหา การออกกำลังกายยิ่งเป็นเรื่องจำเป็นมากขึ้น  อาจจำเป็นมากกว่าวัยรุ่นเสียอีก เพียงแต่ต้องรู้จักชนิดของกีฬาที่เหมาะกับตัวเรา ไม่หักโหมจนเกินไป

กีฬาจึงไม่ใช่เรื่องของหนุ่มสาว เหมือนกับที่สังคมหรือหนังโฆษณาพยายามสร้างภาพให้เป็นแบบนั้น  แต่เป็นเรื่องของผู้คนทุกวัยที่ควรจะทำอย่างสม่ำเสมอ

เลือกกีฬาที่ตัวเองชอบ ฝึกอย่างสม่ำเสมอ แล้วจะรู้ว่าสวรรค์ราคาถูกอยู่ในสนามกีฬาจริง ๆ

กรุงเทพธุรกิจ  17  กย. 2552