 |
|
|
ผมเดินเปลือยเท้าอยู่ริมหาดศรีราชา ในขณะที่ฝนเม็ดใหญ่เริ่มเทลงมา ไกลออกไปที่เส้นขอบฟ้า มองเห็นแสงแปลบปลาบ ติดตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องครืนคราง เรือประมงลำน้อยสี่ห้าลำ แล่นตรงมายังหน้าหาด ที่มีหินโสโครกทอดตัวเป็นแนวยาว เหมาะที่จะเป็นที่หลบพายุชั่วคราว |
||
|
ตลอดคืน
ฝนตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ราวกับฟ้าจะถล่มทลาย แต่พอรุ่งเช้า ท้องฟ้ากลับแจ่มใส เสียงชาวบ้านที่หน้าหาดปลุกผมให้ตื่นขึ้นมา ชาวบ้านทั้งผู้ใหญ่และลูกเล็กเด็กแดงราวยี่สิบกว่าคน รวมกลุ่มกันจับกุ้ง หอย ปู ปลา ที่ทะเลหน้าชายหาด ผมตามลงไปสมทบกับพวกเขาด้วย เมื่อคืนไม่เพียงแต่เรือประมงจะมาหลบพายุที่หน้าหาดแห่งนี้ ฝูงปลาหลายชนิด ก็ถูกคลื่นซัดเข้ามาที่ฝั่ง เหตุการณ์เช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นที่หาดศรีราชามานานแล้ว "ลุงมาวางตาข่ายจับปลาเมื่อคืนก่อน เวลามีพายุใหญ่ ฝูงปลาหลายชนิด จะว่ายมารวมตัวกันที่นี่" ชาวประมงคนหนึ่งเล่าให้ฟัง พลางแกะปลาจากตาข่าย ผมเดินย่ำหาดทรายไปรวมกลุ่มกับคุณน้าข้างบ้าน ที่ถลกผ้าถุงเดินลงทะเลพร้อมลูกสาว พวกเราช่วยกันจับกุ้งแชบ๊วยตัวขนาดนิ้วโป้ง ที่ชอบมุดทรายใต้น้ำ |
||||
|
พักใหญ่ ๆ เราจับกุ้งแชบ๊วยได้เกือบครึ่งถัง เสียงคุณน้าร้องให้จับปู ผมหันขวับไปทันที
เห็นปูม้าขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง
วิ่งปรู๊ดไปตามชายหาด แต่ก็ไม่ไวเท่าลูกหลานชาวประมงวัย ๑๐ ขวบคนหนึ่ง ที่เหยียบก้ามปูข้างหนึ่งตรึงไว้กับพื้นทราย
แล้วก้มลงจับปูขึ้นมา
ชูด้วยความดีใจ --เย็นนี้จะได้ลิ้มรสเนื้อหวาน ๆ ของเจ้าปูตัวนี้ พอเจ้าหนูหย่อนปูลงถัง ปูม้าก็แทงก้ามเข้าที่พุงปลาตัวที่อยู่ข้าง ๆ คล้ายเป็นการป้องกันตัว เจ้าหนูพยายามดึงก้ามปูออกแต่ไม่สำเร็จ เพราะก้ามปูแทงจมลึกเข้าไปมาก มิหนำซ้ำยังหันก้ามอีกข้างหนึ่ง จะมาเล่นงานเจ้าหนูเสียอีก ผมคารวะสัญชาตญาณที่ไม่ยอมจำนนของปูม้าตัวนั้น แม้ว่าท้ายที่สุดมันจะถูกจับลงหม้อ กลายเป็นอาหารเย็นของมนุษย์ ชาวบ้านคนหนึ่งลากแหขึ้นมาบนหาดทราย มีปลาเล็กหลายชนิดติดแหอยู่ไม่น้อย ทั้งปลาลิ้นหมา ปลาแป้น ปลากระเบน และปลาเห็ดโคน ชาวบ้านช่วยกันคัดปลาใส่ถัง เลือกเฉพาะปลาเห็ดโคนตัวขนาดฝ่ามือ ตัวใสมีลายจุดอยู่ด้านบนของลำตัว "ปลาเห็ดโคนเนื้ออร่อยที่สุด ขายได้ราคาดี กิโลละร้อยกว่าบาท ส่วนปลาอื่น ๆ ตัวเล็กเกินไป" ชาวบ้านคนหนึ่งบอก |
||||
 ฉบับหน้า กำเนิดชาติใหม่ ติมอร์ตะวันออก |
ตามแนวชายหาดมีลูกปลาลิ้นหมาหลายสิบ
ตัวนอนดิ้นอยู่บนพื้นทราย ลูกปลาเหล่านี้ถูกคลื่นซัดเข้าฝั่งในช่วงน้ำขึ้น พวกมันจะหมกตัวอยู่ตามพื้นทรายใต้น้ำ แต่พอน้ำเริ่มลด พวกมันลงตามน้ำไปไม่ทัน จึงนอนรอความตายอยู่บนชายหาดกลางแดดที่แผดเผา พวกเราช่วยกันจับปลาลิ้นหมาที่ยังไม่ตายโยนลงทะเล ต่อชีวิตให้พวกมันได้เติบใหญ่ต่อไป ชาวบ้านไม่สนใจเก็บปลาพวกนี้มากิน เพราะวันนี้มีอาหารอยู่เหลือเฟือแล้ว "ถ้าเป็นเมื่อ ๒๐ กว่าปี คืนที่พระจันทร์เต็มดวง น้าจะออกมาจับหมึกที่ลอยขึ้นมาเล่นแสงจันทร์ด้วย แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว ต้องออกเรือไปไดหมึกกันกลางทะเล" คุณน้าข้างบ้านเล่าบรรยากาศสมัยก่อนให้ฟัง อาหารค่ำมื้อนั้น เราได้กินปลาเห็ดโคนทอดกระเทียมพริกไทย เนื้อหวานอร่อยสมคำเล่าลือ มันเป็นอาหารที่มีรสชาติวิเศษจริง ๆ เป็นอาหารที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเราจริง ๆ ในขณะที่อาหารมื้ออื่น ๆ ในเมืองกรุง เพียงแค่เดินไปซูเปอร์มาร์เกต ชี้นิ้วเลือกเนื้อปลาที่แล่เป็นชิ้นแล้ว กลับถึงบ้านก็ฉีกซองเครื่องปรุง เทลงบนเนื้อปลา นำเข้าไมโครเวฟ ระหว่างที่รออาหารสุกก็กดรีโมตคอนโทรลดูเคเบิลทีวีไปพลาง ...กลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่ทำให้ลืมไปว่า บางครั้งชีวิตก็ต้องเดินตีนเปล่า เหยียบดินเหยียบทรายกันบ้าง |
|||
|