| |
|
|
 โอ้เจ้าดวงพวงพุ่มผกามาศ
น้ำค้างหยาดระยับย้อยเพียงพลอยสี
สดสกาวราวแก้ว แววรวี
เจียระไน น้ำมณี แห่งพงพนา
อันฉายฉ่ำดั่งดาวประกายพรึก
ผนิดผนึกอยู่ในห้วงพระเวหา
เอารุ้งร่วงมาร้อยเป็นสร้อยผกา
ประดับประดาแผ่นดินเป็นดงดาว
ในคืนดึกหมึกแม้นมณีนิล
ดาวแผ่นดินสว่างดวงดุจห้วงหาว
ในอรุณอุ่นหล้า ผกาสกาว
มีน้ำเพชรพร่างพราวทุกพุ่มพวง
ละไมลมโลมเล้ามาเย้าหยอก
ละมุนดอกพวงแสเพียงแพรสรวง
ค่อยคลี่ใบสยายรับประดับดาว
ดอกพวงแสแผ่ทรวงพระธรณี |
|
|
