สถานการณ์ซ๋องในญี่ปุ่น



		นิตยสาร สารคดี: ฉบับที่ ๒๑๕ เดือนมกราคม ๒๕๔๖	ISSN 0857-1538

สถานการณ์ซ๋องในญี่ปุ่น

		วันชัย ตัน /ภาพประกอบ : Din-Hin


		ริก้าเพิ่งกลับจากโรงอาบอบนวด ในโยชิวารา ย่านโคมแดงดั้งเดิมของโตเกียว หลังจากวันนี้ได้ลูกค้าเพียงประตูเดียว "ถ้าได้ลูกค้าถึง ๕ ราย จะดีมากเลย" ริก้า วัย ๒๕ ปีพูดขึ้นมาพร้อมฉีกยิ้ม ผมบ๊อบย้อมสีแดงของเธอเข้ากับชุดลายตาหมากรุก ในสภาวะเศรษฐกิจญี่ปุ่นถดถอย ริก้าพึงพอใจอาชีพใหม่ของเธอ เพราะทำให้เธอมีเงินก้อนโตสำหรับชอปปิ้ง บางเดือนเธออาจหาเงินได้ถึง ๓๕๐,๐๐๐ บาท และเธอมีความหวังจะเลิกอาชีพนี้เมื่ออายุ ๓๐ ปี เมื่อสามารถซื้อบ้านเป็นของตัวเองได้ โลกใต้ดินย่านโคมแดงของญี่ปุ่น กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว ตามสภาวะเศรษฐกิจถดถอย บริษัทห้างร้านล้มละลาย สังคมเต็มไปด้วยคนตกงาน ผลักดันให้ผู้หญิงจำนวนมาก ต้องเข้าสู่วงการค้าเนื้อสดในราคาถูก และในเงื่อนไขแทบไม่มีทางเลือก แต่ละปีชายญี่ปุ่นใช้จ่ายเงินหาความสุขทางเพศกันสูงถึงปีละ ๖๐๐,๐๐๐ ล้านบาท ซ่องระดับสูงอย่าง soaplands ลูกค้าต้องจ่ายเงินเฉลี่ยชั่วโมงละ ๓๕,๐๐๐ บาท เพื่อเป็นค่าสาวบริการ ทำให้เกิดช่องว่างทางการตลาด มีซ่องระดับล่างมาแทนที่ ในราคาเป็นกันเองครั้งละ ๓,๐๐๐ บาท ในขณะที่บรรดาร้านเซ็กส์ชอป จำนวน ๑,๘๐๐ ร้าน ซึ่งมีสถิติลูกค้าเข้าร้านทุก ๘ นาที สามารถจ่ายภาษีให้กับรัฐได้ถึง ๒๐๐,๐๐๐ ล้านบาท ทุกวันนี้บรรดาซ่องหรู และซ่องระดับล่าง พากันแย่งลูกค้าด้วยการเสนอบริการโลดโผนเร้าใจ และหญิงบริการอายุน้อยลง ในตู้ไปรษณีย์หน้าบ้าน จะมีใบปลิวเบอร์โทรศัพท์หญิงบริการนานาชนิดให้เลือก ตั้งแต่แม่บ้านหารายได้พิเศษ นักเรียนมัธยมต้น และมัธยมปลายที่หาเงินเพื่อไปซื้อกระเป๋าถือ เสื้อผ้านำสมัยของดีไซเนอร์ชื่อดัง ตามสถานีรถไฟเต็มไปด้วยป้ายโฆษณาสถานบริการต่าง ๆ และ"telephone clubs" ที่ผู้ชายสามารถโทรไปคุยเรื่องอย่างว่ากับสาววัยรุ่น บนห้างสรรพสินค้ามีหนังสือหนาพอๆ กับสมุดโทรศัพท์ เป็นไกด์บุ๊กแนะนำซ่องทุกแห่ง ในโตเกียววางจำหน่าย ผลสำรวจของกลุ่มต่อต้านการขายบริการทางเพศระบุว่า กว่า ๔๐ เปอร์เซนต์ของผู้ชายญี่ปุ่น จ่ายเงินเพื่อเซ็กซ์อย่างน้อยหนึ่งปีละครั้ง ทุกวันนี้มีโสเภณีต่างชาติเข้าไปทำงานในญี่ปุ่นประมาณ ๑๒,๐๐๐ คน ส่วนใหญ่ถูกลักลอบนำเข้าประเทศญี่ปุ่น และเป็นหนี้สินจากสัญญา ทำให้คนเหล่านี้ต้องทำงานเป็นสองเท่า เพื่อเร่งหาเงินไถ่ตัวเองให้เป็นอิสระ ฮิโตมิเป็นสาวไทยวัย ๒๔ ปี ที่มาญี่ปุ่นด้วยความหวังจะหาเงินก้อนโต โดยสมัครเป็นคนงานในโรงงานประกอบตู้เย็น ปีต่อมาเธอถูกไล่ออก ตามแผนปรับโครงสร้างพนักงานของโรงงาน เธอไม่มีเงินพอที่จะกลับบ้าน ไม่สามารถหางานใหม่ เพราะขาดเอกสาร และพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เก่ง สุดท้ายเธอจึงสลัดเครื่องแบบสาวโรงงาน ไปนุ่งกระโปรงเป็นผู้หญิงขายตัว เพื่อความอยู่รอด เธอทำรายได้วันละ ๓,๐๐๐ บาท แต่ต้องจ่ายเงินให้บรรดายากูซ่าเพื่อคุ้มครองเธอ ในฐานะคนที่ลักลอบเข้าเมืองผิดกฏหมาย "ฉันไม่อาจคิดถึงการแต่งงาน มีลูก เพราะฉันเป็นผู้หญิงไม่ดี อนาคตเป็นแค่ความฝัน"เธอกล่าวสั้น ๆ แต่เสียดแทงยิ่งนัก