สนับสนุน SUPPORT


ส นั บ ส นุ น สมัคร สุนทรเวช ผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร โครงการเก่าส่อเค้าว่าไม่โปร่งใส และลักษณะอาคารน่าเกลียด เหมือนถัง ๒๐๐ ลิตรมีครีบข้างบน ไม่ได้ยกเลิกโครงการเดิม แต่เปลี่ยนวิธีการดำเนินงาน มาให้เอกชนลงทุนเพราะ กทม. ไม่มีงบประมาณ สร้างแบบไหน ก็เป็นหอศิลป์เหมือนกัน และแบบใหม่ดีกว่าตรงที่ ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ เลย ไม่จำเป็นต้องทำประชาพิจารณ์ และไม่จำเป็นต้องประนีประนอม เพราะพื้นที่ก่อสร้างเป็นที่ดินของ กทม.		"โครงการเก่าส่อเค้าว่าไม่โปร่งใส ในสมัยของผู้ว่าฯ ชุดก่อนมีคนพยายามมาเสนอแบบสร้างหอศิลป์ คนที่เสนอเขาอยากพบผู้ว่าฯ แต่มากี่ทีก็ไม่ได้พบ สุดท้ายมีคนบอกว่าถ้าอยากจะพบผู้ว่าฯ ต้องจ่ายเงิน ๒๐ ล้าน มันแสดงให้เห็นถึงความไม่ชอบมาพากล เพราะยังไม่ทันทำอะไรก็คิดเงินแล้ว จากนั้นเขาก็ไปดำเนินการจัดประกวดแบบทำอะไรต่ออะไรกัน และตั้งงบ ๓๒๐ ล้านว่าจะทำหอศิลป์ "เมื่อผมเข้ามาเป็นผู้ว่าฯ ปรากฏว่าสภากรุงเทพมหานครไม่ให้เงิน ก็ทำอะไรไม่ได้ ที่ดินนั้นเป็นของ กทม. ผมดูแบบก่อสร้างที่เขาไปออกแบบกันมาแล้วเห็นว่ามันไม่เข้าท่า ผมไม่เห็นด้วยเพราะหน้าตามันดูไม่ได้ รูปทรงน่าเกลียดเหมือนถัง ๒๐๐ ลิตรมีครีบข้างบน ผมวินิจฉัยได้ว่ามันดีหรือไม่ดี และเห็นว่ามันไม่มีที่จอดรถ ไม่มีส่วนบริการอะไรเลย มีแต่พื้นที่สำหรับการจัดแสดงงานศิลปะอย่างเดียว ในทางปฏิบัติจะเป็นได้อย่างไร คนที่ไปหอศิลป์ฯ จะจอดรถที่ไหน จะกินข้าวกินขนมอย่างไร หาซื้อของที่ระลึกได้ที่ไหน "ปัญหาอีกอย่างคือเราไม่มีเงิน ตอนที่อนุมัติในสมัยผู้ว่าฯ พิจิตตนั้น สภากรุงเทพมหานครก็ยังไม่มีเงิน และจนบัดนี้ก็ยังไม่มี ถ้าให้เอกชนมาลงทุนเราก็ไม่ต้องเสียเงิน เขาได้ผลประโยชน์ของเขาส่วนหนึ่ง เราก็ได้ประโยชน์ของเราส่วนหนึ่ง คิดเป็นเปอร์เซ็นต์ง่าย ๆ เราได้ ๕๑ เปอร์เซ็นต์ เขาได้ ๔๙ เปอร์เซ็นต์ แค่นี้เอง รู้จักไหม ๕๑ : ๔๙ เราก็ยังได้มากกว่าอยู่ดี "ผมดำเนินการตามที่วางแผนไว้ทุกอย่างทุกประการ ไม่ได้ยกเลิกอะไร เพียงแต่เปลี่ยนวิธีการดำเนินงานใหม่เท่านั้นเองเพราะไม่มีเงิน ผมเป็นผู้ว่าฯ มีสิทธิ์ตัดสินใจและดำเนินการตามที่เห็นสมควร ผมอยากให้คิดถึงศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทยที่ใช้อยู่ในปัจจุบันนี้ ตรงนั้นมีเอกชนมอบที่ดินให้ แล้วรัฐบาลญี่ปุ่นก็สร้างให้มูลค่า ๖๐๐ ล้าน เราไม่ต้องเสียเงินเลย ได้มาฟรี ๆ ผมจึงบอกบริษัทที่อยากจะสร้างว่าถ้าคุณอยากทำก็มาคุยกัน เขาก็เอาแบบมาให้ผมดู ผมเห็นว่ามันยังใช้ไม่ได้เพราะยังไม่มีหลักการอะไร เราเสนอหลักการว่า ๕๑ เปอร์เซ็นต์ของอาคารเป็นส่วนของหอศิลป์ฯ ๔๙ เปอร์เซ็นต์เป็นส่วนที่เขาจะเอาไปทำกิจการพาณิชย์ต่าง ๆ เขาจะได้มาเก็บผลประโยชน์ไปในฐานะผู้ลงทุน ผมเห็นว่ายุติธรรมดีจึงรับหลักการนี้ไว้ แต่บอกว่าเราจะต้องออกมาตรการหรือทีโออาร์ก่อน แล้วคุณก็เข้ามาแข่งขัน ปรากฏว่าพวกที่เสนอแบบไว้ก่อนหน้านี้เขามาคาดคั้นอยู่ตลอดเวลาให้เราเอาตามแบบเดิมของเขา ซึ่งผมคิดว่ามันไม่มีเหตุผล ผมก็เลยเฉย ๆ เสีย "ขณะนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น ประกาศให้คนมาลงทุนเฉย ๆ ประกวดแบบก่อนแล้วค่อยให้เขามาลงทุน โดยมีหลักการว่าคุณต้องแบ่งพื้นที่ ๕๑ เปอร์เซ็นต์เป็นส่วนของหอศิลป์ฯ อีก ๔๙ เปอร์เซ็นต์เป็นส่วนของผู้ลงทุนเท่านั้นเอง คิดอย่างนี้มันผิดตรงไหนถึงได้ออกมาคัดค้านกันมากมายขนาดนี้ ผมขอถามหน่อย "จะสร้างแบบไหนมันก็เป็นหอศิลป์ฯ เหมือนกัน เป็นห้องเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าจะเอาภาพไปติดในโรงรถ และไม่ใช่ว่าติดรูปแล้วเอารถมาจอดในห้อง ส่วนแสดงภาพก็แสดงทั้งชั้น ส่วนจอดรถก็จอดทั้งชั้น แล้วมันจะเป็นยังไง ทำไมคนพวกนั้นถึงพยายามจะเอาสองอย่างนี้พัวพันกัน เพราะอะไรไม่เข้าใจ "หอศิลป์ฯ แบบใหม่จะเป็นอาคารหนึ่งหลังที่มีส่วนที่จะใช้เป็นหอศิลป์ฯ ๑๖,๐๐๐ ตารางเมตร นอกนั้นก็จะเป็นส่วนของการให้บริการต่าง ๆ ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะขายของมั่ว หรือทำให้หอศิลป์ฯ ไม่เป็นหอศิลป์ ฯ เรื่องพรรค์นี้ไม่ต้องห่วงหรอก กลัวว่าคนมันจะเอารูปโป๊มาขายหรือไง หรือจะเอาชุดชั้นใน หรือกางเกงลิงมาขายหรือไง มันก็ควรจะขายอะไรที่สมควรแก่เหตุอยู่แล้ว เขาต้องเสนอว่าจะขายอะไรบ้าง ถ้าเห็นว่าไม่สมควรเราก็ไม่ตกลง แต่ถ้าเห็นสมควรเราก็ตกลงเท่านั้นเอง จะให้ข้างบนเป็นหอศิลป์ข้างล่างเป็นโรงระบำโป๊หรือโรงหนังฉายหนังโป๊ไปได้อย่างไร มันต้องมีหลักในการควบคุมอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นจะเป็นหอศิลป์ฯ ได้อย่างไร "การจัดการบริหารในหอศิลป์ฯ ก็ยังเป็นของเรา แต่เราไม่ต้องจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ไม่ต้องจ่ายค่าจอดรถ ไม่ต้องไปจัดหาเคาน์เตอร์มาขายของที่ระลึก ไม่ต้องวุ่นวายจัดการเรื่องอาหารเพราะมีคนมาเช่าที่ทำให้หมด แค่นี้ก็ไม่เข้าใจกัน ไม่รู้จะเป็นจะตายกันเรื่องอะไร "นอกจากไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายแล้ว พื้นที่ ๑๖,๐๐๐ ตารางเมตรในส่วนของเรา ถ้าเราต้องการใช้แค่ ๑๐,๐๐๐ ตารางเมตร ที่เหลืออีก ๖,๐๐๐ ตารางเมตรเราเอาไปให้ใครทำอะไรก็ได้ เขาไม่ได้ห้ามอะไรตรงนั้น สื่อต่าง ๆ ก็มั่ว ลงข่าวกี่ที ๆ ก็บอกว่านายสมัครจะทำเป็นแบบศูนย์การค้า แบ่งพื้นที่เป็นส่วนแสดงภาพเพียง ๑๑ เปอร์เซ็นต์ อีก ๘๙ เปอร์เซ็นต์เป็นศูนย์การค้า มันเป็นความโง่ของคนที่ส่งข้อมูลไปให้ แล้วหนังสือพิมพ์ก็มีความโง่ในเรื่องเหล่านี้ ลงกี่ทีก็ลงแบบนี้ "การคิดว่าถ้ามีศูนย์การค้าร่วมกับหอศิลป์ฯ แล้วจะทำให้ประโยชน์การใช้งานน้อยลงนั้น เป็นการคิดโง่ ๆ ๕๑ มันมากกว่า ๔๙ หรือเปล่า คนที่บอกว่าเราจะไม่ได้ใช้ประโยชน์อย่างแท้จริง จะเป็นการค้าไปนั้น มันมั่ว บริเวณที่จะเป็นที่ของหอศิลป์ฯ ก็ยังเป็นหอศิลป์ฯ ที่จอดรถก็ยังเป็นที่จอดรถ และที่สำคัญคือเขาทำอยู่ในส่วน ๔๙ เปอร์เซ็นต์ เราแสดงอยู่ในส่วน ๕๑ เปอร์เซ็นต์ แล้วมันไปหนักส่วนไหนของใคร ผมไม่เข้าใจว่าจะดิ้นรนกันไปทำไมไม่ทราบ ในเมื่อไม่มีใครเสียผลประโยชน์ตรงนี้เลย "อย่าลืมว่าประชาชนส่วนใหญ่เลือกผมมาเพราะรู้จักผมดี และเขาก็ไว้วางใจให้ผมเข้ามาทำงานตรงนี้ สำหรับกรณีนี้ไม่จำเป็นต้องทำประชาพิจารณ์ ผมกำลังจะทำอาคารศาลาว่าการหลังใหม่เป็นอาคาร สูง ๓๗ ชั้น ๑ แท่ง สูง ๒๗ ชั้น ๒ แท่ง หอประชุมใหญ่ ๑ หอ ที่จอดรถใต้ดิน ๑ ที่ ผมไม่เห็นต้องทำประชาพิจารณ์เลย เวลาสร้างบ้านคุณต้องทำประชาพิจารณ์หรือเปล่า ไม่ต้องทำใช่ไหม เพราะเป็นบ้านเรา แล้วนี่เป็นที่ของ กทม. ทำไมต้องไปทำ กรณีที่มีการล่ารายชื่อนั้นก็ปล่อยให้ทำไป มันไม่กระทบกับโครงการอยู่แล้ว และก็ไม่รู้ว่าจะมีใครร่วมบ้ากับเขาขนาดไหน จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ผมไม่สนใจ "กลุ่มศิลปินที่ออกมาคัดค้านก็ปล่อยเขาไป ผมรู้สึกเฉย ๆ ยิ่งทำมากเท่าไรยิ่งแสดงให้เห็นถึงสันดานความเลวทรามต่ำช้าของคนพวกนี้ เห็นได้ชัดจากสิ่งที่เขียน ถ้อยคำที่เอ่ยออกมา อย่างการจะเอาอุจจาระมาให้ผม ทำไมผมถึงไม่เคยคิดจะเอาอุจจาระไปให้คนพวกนี้ เพราะผมอยู่เฉย ๆ ยังคงกินข้าวนอนหลับของผมปรกติทุกวัน ผมไม่เดือดร้อนอะไรเลย แต่พวกนั้นเดือดร้อน ถ้าพวกเขาอยากสร้างก็รอให้ผมออกจากเป็นผู้ว่าฯ กทม. ก่อน แล้วคุณค่อยมาสร้าง "สื่อมวลชนเองก็แส่ไปทุกอย่าง คิดเอาเองเขียนกันเอาเอง ผมก็ได้แต่ประหลาดใจว่าเพราะอะไร ผมเชิญชวนให้คนมาประกวดแบบและมาลงทุน แล้วให้ใช้ประโยชน์ ให้ทำหอศิลป์อย่างน้อย ๕๑ เปอร์เซ็นต์ เขาอาจจะเอาแค่ ๓๐ เปอร์เซ็นต์ก็ได้ถ้าเขาคิดว่าคุ้มแล้ว แต่อย่างน้อยเราต้องได้ ๕๑ เปอร์เซ็นต์ ผมคิดว่ามันก็ยุติธรรมดีสำหรับคนที่มาลงทุน แต่หนังสือพิมพ์บางฉบับยังลงอยู่นั่นแหละว่าผมจะทำหอศิลป์แค่ ๑๑ เปอร์เซ็นต์ ทำมาหากิน ๘๙ เปอร์เซ็นต์ แสดงว่ามันหลับหูหลับตาเขียนข่าวกันไปเรื่อย "ที่ไม่เข้าใจอีกอย่างว่า ทำไมบรรดาสื่อมวลชนหลายครั้งหลายหนแสดงความโง่ วันที่ ๕ พฤศจิกายนที่เปิดให้บริษัทเอกชนมายื่นประมูลนั้น พอเขาลงรถ พวกที่มาคัดค้านก็ไปผลักเขาจนแบบจำลองแตกหักเสียหาย เขาจึงไปแจ้งความ เรื่องแบบนี้ไม่เห็นเป็นข่าว ทีเรื่องโง่เง่าดันเป็นข่าว ตอนนี้จึงยังไม่มีบริษัทไหนยื่นเสนอ ต้องขยายเวลาไปอีก ๑ เดือน แต่อาจจะเปลี่ยนแปลงข้อกำหนดว่าถ้ามีบริษัทเดียวมายื่นก็อาจจะพิจารณาเพียงบริษัทเดียว เพราะโดนไอ้พวกนี้ข่มขู่กันหมด ทั้งคนที่ตั้งมาเป็นคณะกรรมการพิจารณาไม่ว่าจะเป็นคณบดีจากมหาวิทยาลัย นายกสมาคม พอถูกพวกนี้ข่มขู่ก็กลัวพากันถอนตัวหมด คนพวกนี้กลัวผี ไม่กลัวพระ "แม้จะมีเสียงคัดค้านผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร ยังดำเนินการของผมต่อไป แต่ผมประหลาดใจว่ามันดิ้นรนอะไรกันนักหนา จะว่าเขาไม่ทราบข้อเท็จจริงก็ไม่ใช่ เพราะผมพูดไม่รู้จะกี่หนแล้ว คงเพราะในใจมันโสมม คิดว่าผมจะทุจริตคิดคดโกง ยังไงโครงการนี้ก็จะเสร็จสิ้นภายในสองปีนี้แน่นอน ผมมั่นใจว่าสิ่งที่เรากำลังจะทำมันดีกว่าของเก่าอยู่แล้ว ผมเป็นคนที่พอจะมีรสนิยมตามสมควร คนพวกนี้ไม่เคยเห็นเลยว่าผมนุ่งกางเกงยังไง ใส่เสื้อยังไง ผูกเนคไทยังไง หวีผมยังไง ไม่เคยรู้จักรสนิยมของผมเลย "ถ้าอยากจะสร้างหอศิลป์จริง ๆ ที่เอกชนเยอะแยะทำไมไม่ไปสร้างกันเอง ผมไม่ได้ห้าม แต่ที่นี่เป็นที่ กทม. และผมเป็นผู้ว่า กทม. ทำไมผมต้องไปทำประชาพิจารณ์ ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นไม่จำเป็นต้องประนีประนอม เพราะผมไม่ได้ทำความผิดอะไรตรงไหน ไม่ได้ไปสร้างค้ำบ้านใคร เพียงแต่คนพวกนี้เขาอยากจะเป็นคนสร้าง แต่ผมไม่ให้สร้าง แล้วจะทำไม"
		มานิต ศรีวานิชภูมิ คณะกรรมการเครือข่ายศิลปินรณรงค์ เพื่อหอศิลป์ร่วมสมัยเฉลิมพระเกียรติแห่งกรุงเทพมหานคร (คศก.) อ่าน (ฝ่ายคัดค้าน) คลิกที่นี่

แล้วคุณล่ะ สนับสนุน หรือ คัดค้าน !

แ ส ด ง ค ว า ม คิ ด เ ห็ น เ พิ่ ม เ ติ ม

ชื่อ-สกุล:	*
E-Mail:
แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม	*
		*