Page 125 - Skd 381-2559-11
P. 125
Scene 2 ริมทางรถไฟสถานีราชบุรีได้เม่ือปี ๒๕๒๘ แต่ปัจจุบันด้วยอายุที่
มากขึ้นและปัญหาสุขภาพท�ำให้คุณพ่อจ�ำเป็นต้องวางมือไป แต่มี
ภายใน / รถไฟตทู้ ่ี ๗ ขบวนรถเร็วท ี่ ๑๗๑ (ราชบุรี) / โจ-้ จกั รพงศ ์ สวา่ งกลุ ลกู ชายทลี่ าออกจากการรถไฟฯ มาดแู ลและ
บ่าย ๔ โมง สานต่อกจิ การของครอบครวั ปัจจุบนั เขาบริหารรา้ นนมี้ าเป็นปที ่ี ๕
แลว้
“ที่นี่สถานีราชบุรี ที่นี่สถานีราชบุรี ขบวนรถที่จอดเทียบ
ชานชาลาท ี่ ๑ เปน็ ขบวนรถเรว็ ท ่ี ๑๗๑ รบั สง่ ผโู้ ดยสารสถานตี น้ ทาง “เคยมเี พอื่ นชวนไปนอนทอ่ี น่ื เรานอนไมห่ ลบั นะ เราผกู พนั
กรุงเทพฯ ปลายทางสถานสี ุไหงโก-ลก...” กบั รถไฟมาก มนั บอกไมถ่ กู กว๋ ยเตย๋ี วกเ็ หมอื นกนั อยกู่ บั มนั มานาน
เห็นลูกค้าบางคนกินมาต้ังแต่เด็กจนโตเป็นหมอเป็นต�ำรวจก็มี
เสียงประกาศจากสถานีปลุกให้ฉันตื่นอีกคร้ัง ยังไม่ทันจะ ก๋วยเต๋ยี วที่นกี่ ับรถไฟกเ็ ลยผูกพันกนั แล้วอยากร้ไู หมว่าทำ� ไมถึงยัง
ลุกจากเบาะท่ีน่ังแข็งกระด้าง ฝนเม็ดใหญ่ก็ตกกระทบหลังคารถไฟ ขายได”้ พี่โจ้ถาม
ถี่ยิบราวกับปรบมือต้อนรับการมาเยือน แล้วประโยคคุ้นหูก็ดังข้ึน
อีกครั้ง ฉนั พยักหน้าดว้ ยความตน่ื เตน้
“เดย๋ี วรอดู !”
“กว๋ ยเตย๋ี วปลาราช-รจี า้ กว๋ ยเตยี๋ วปลาราช-รรี อ้ น ๆ ทำ� ใหม ่ ๆ เจา้ ตวั หวั เราะ
จา้ ...”
Scene 4
ฉันรีบสะพายกระเป๋าคู่ใจข้ึนบ่า ชะโงกมองลงมาจาก
หน้าต่างรถไฟ เห็นไอน้�ำพวยพุ่งจากหม้อก๋วยเต๋ียวท่ีอยู่ห่างจาก ภายใน / โตะ๊ พีโ่ จ ้ รา้ นก๋วยเตยี๋ วปลารถไฟราชบรุ ี /
ชานชาลาไมม่ ากนกั ฉนั รบี ลงรถไฟแลว้ เดนิ ตรงไปยงั รา้ นกว๋ ยเตยี๋ ว บา่ ย ๔ โมง ๑๐ นาที
ริมทางรถไฟร้านเดียวของสถานีแห่งน้ี ใช่แล้ว ! ท่ีนี่คือสถานี
ปลายทางของฉนั “รา้ นก๋วยเตยี๋ วปลารถไฟราชบรุ ี” “แตก่ อ่ นขายได ้ ๓,๐๐๐ กลอ่ งตอ่ วนั เดยี๋ วนไี้ มถ่ งึ พนั กลอ่ ง
สมยั นน้ั ทำ� สายตัวแทบขาด”
Scene 3
ชายผรู้ บั หนา้ ทเี่ สาหลกั ของรา้ นเลา่ ใหฉ้ นั ฟงั อยา่ งอารมณด์ ี
ภายใน / รา้ นก๋วยเต๋ยี วปลารถไฟราชบรุ ี / แม้ใบหน้ายงั สดใส ทวา่ แววตาลึก ๆ กลบั แฝงความกังวลบางอยา่ ง
บา่ ย ๔ โมง ๕ นาที
พลนั กว๋ ยเตยี๋ วปลารถไฟราชบรุ ฉี บบั ใสจ่ านใหญ ่ ราคาจานละ
“เข้ามาก่อนเลยจ้าเข้ามาก่อน...พ่ีเล็กได้ก่ีกล่อง ? ๑๙ นะ ๓๐ บาท วางลงตรงหนา้ ฉนั กลนิ่ หอมลอยมาแตะจมกู เสน้ เลก็ เรยี ว
บอลเอง็ ไดก้ ีก่ ลอ่ ง ?” บางคลกุ เครื่องปรงุ น้ำ� มันเยิ้มหน่อย ๆ ลูกชิ้นปลาสีขาวนวลดูนา่ กนิ
แถมด้วยสีสนั ของพรกิ ป่นและถ่วั ป่น พ่ีโจพ้ ยกั หน้าเชญิ
เสียงเจ้าของร้านตะโกนถามจำ� นวนก๋วยเต๋ียวปลาที่ขายได้
จากลูกจ้าง หนุ่มใหญ่ร่างท้วมใช้เวลาจดบันทึกข้อมูลการขายอยู่ ค�ำแรกท่ีคีบเข้าปากให้สัมผัสแตกต่างจากก๋วยเต๋ียวบน
ครู่หนึง่ กอ่ นเงยหน้าขนึ้ มาเปดิ ประโยคสนทนากับฉัน รถไฟท่ีนครปฐมมากเหลือเกิน เส้นเหนียวนุ่ม รสชาติอร่อย ลูกชิ้น
ปลาเนอ้ื หนึบหนบั ไมค่ าว กินคู่กันแล้วอรอ่ ยมาก
“ไปไงมาไงล่ะ กนิ เตีย๋ วกอ่ นสิ เดยี๋ วคุยกัน เฮ้ย ! เอาเตีย๋ ว
ใหพ้ เ่ี ขาชามนึง”
เสยี งหว้ น ๆ แตเ่ จอื ความใจดตี ะโกนบอกลกู จา้ งอกี ครงั้ กอ่ น
ชายผวิ ขาววัย ๓๖ ปีจะเร่ิมเลา่ เร่อื งราวของเขาใหฉ้ ันฟัง
ร้านก๋วยเตี๋ยวปลารถไฟราชบุรีต้ังอยู่ในบริเวณสถานีรถไฟ
ราชบรุ มี า ๓๒ ปแี ลว้ แตส่ ตู รกว๋ ยเตย๋ี วเรม่ิ ขนึ้ ตงั้ แตร่ นุ่ ปคู่ อื เทเวศน์
สวา่ งกลุ อดตี พนกั งานการรถไฟแหง่ ประเทศไทย โดยเรมิ่ จากการทำ�
ก๋วยเตี๋ยวท่ีบ้านในจังหวัดนครปฐมแล้วมาเดินเร่ขายในสถานีรถไฟ
นครปฐม ช่วงแรกยังไม่ได้น�ำขึ้นไปเดินขายบนรถไฟ เน่ืองจาก
ทางการรถไฟฯ มีกฎระเบียบมาก พ่อค้าแม่ค้าจึงต้องหาบไปยืนรอ
ขายตามหน้าต่างรถไฟแล้วให้ผู้โดยสารชะโงกหน้าออกมาซ้ือเอง
หลังจากน้ันราว ๆ ๔-๕ ปีจึงสามารถข้ึนไปขายบนรถไฟได้ กิจการ
ส่งต่อมาถึงรุ่นพ่อ คือ เศกสรร สว่างกุล ซึ่งมาประมูลห้องเล็ก ๆ
พฤศจิกายน ๒๕๕๙ 123
