 |
 |
|
| "จงปลุกปลอบใจให้กล้าหาญ
นี่เป็นวันดีที่จะตาย
จงคิดถึงเด็ก ๆ
และคนที่คุ้มครองตัวเองไม่ได้
ที่อยู่บ้าน" (บทเพลงก่อนออกรบของนักรบอินเดียนแดงเผ่าซู)
มองปัญหาชนกลุ่มน้อยตามชายแดนไทย-พม่าแล้ว
ชวนให้นึกถึงเรื่องราวในอดีต
ของชนเผ่าอินเดียนแดง
เจ้าของแผ่นดินอเมริกาเหนือมาแต่ดั้งเดิม |
||
|
นโยบายของรัฐบาลสหรัฐฯ
คือการกวาดล้างเผ่าพันธุ์อินเดียนแดง
และยึดเอาดินแดนทั้งหมด
ของอินเดียนแดง เผ่าต่าง ๆ
ที่กระจายอยู่ทั่วทวีป ทั้ง ๆ
ที่ก่อนหน้านั้น รัฐบาลสหรัฐฯ
ได้ทำสนธิสัญญา ไม่รุกรานต่อกัน
โดยแบ่งเขตชัดเจนว่า
ดินแดนใดเป็นของคนขาว
ดินแดนใดเป็นของอินเดียนแดง แต่สุดท้ายรัฐบาลสหรัฐฯ ได้ฉีกสัญญาทิ้ง ส่งกองทัพเข้ารุกราน บุกยึดดินแดนของอินเดียนแดง และปราบปรามอินเดียนแดง อย่างป่าเถื่อน และโหดร้าย ทั้งเข่นฆ่า ข่มขืน และเผาบ้านเรือน จนเจ้าของแผ่นดินตัวจริง ล้มหายตายจากไปเกือบครึ่ง ที่เหลือถูกบังคับให้อพยพ ไปอยู่ในเขตสงวน อันเป็นพื้นที่แห้งแล้ง ปลูกอะไรก็แทบไม่ได้ ทั้งยังห้ามออกนอกพื้นที่ ดูไม่ต่างจากค่ายกักกันขนาดใหญ่ สภาพของอินเดียนแดง ช่างคล้ายคลึงกับบรรดากะเหรี่ยง และชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ ในพม่า ที่กำลังถูกรัฐบาลสลอร์ก ปราบปรามอย่างหนักในเวลานี้ ในปี พ.ศ. ๒๔๒๐ รัฐบาลสหรัฐฯ บังคับให้อินเดียนเผ่าเน็ซเพียซ อพยพออกจากบริเวณหุบเขาวัลโลวา ที่พวกเขาอาศัยอยู่กันมาหลายชั่วอายุคน ให้ไปอยู่ในเขตสงวนแลปไว ที่ทางการจัดให้ แต่โจเซฟหัวหน้าเผ่าเน็ซเพียซ ปฏิเสธที่จะอพยพออกไปจากดินแดน ของพ่อแม่พวกเขา รัฐบาลคนขาวจึงส่งนายพลโฮเวิร์ด พร้อมกำลังทหารมาจัดการกับเผ่าเน็ซเพียซ |
||
|
หัวหน้าโจเซฟพาคนของเขา
ซึ่งประกอบด้วยนักรบ ๒๕๐ คน
ผู้หญิงและเด็ก ๔๕๐ คน ม้าอีก
๒,๐๐๐ กว่าตัว
ข้ามแม่น้ำหนีกองทัพ
ของนายพลโฮเวิร์ด
ที่ติดตามมาอย่างกระชั้นชิด
และเข้าโจมตีนักรบอินเดียนแดง
ด้วยกำลังพลที่มากกว่า
แต่หัวหน้าโจเซฟและบรรดานักรบ
ได้ใช้ความเชี่ยวชาญที่เหนือกว่า
ต่อสู้จนทหารผิวขาวต้องแตกพ่ายกลับไปทุกครั้ง หัวหน้าโจเซฟพาคนของเขาซึ่งมีทั้งคนแก่ ผู้หญิง และเด็ก หนีเตลิดไปไกลกว่า ๓๐๐ ไมล์ สร้างความประหลาดใจ ให้แก่กองทัพบกสหรัฐฯ เป็นอย่างยิ่ง ทางกองทัพกลัวว่า หากข่าวนี้แพร่ออกไป จะเป็นการประจาน ความไร้ประสิทธิภาพของทหาร ที่ไม่สามารถจัดการกับ อินเดียนเผ่าเล็ก ๆ นี้ได้ จึงสั่งเคลื่อนกำลังทหาร หลายพันนายเข้ามา เพื่อทำการรบให้แตกหักเป็นครั้งสุดท้าย |
||
 ฉบับหน้า ๑๐๐ ปี ปรีดี พนมยงค์ นักการเมือง ที่แท้จริง ของประชาชน |
กองทหารม้าสหรัฐฯ
เดินทางมาถึงบริเวณแม่น้ำมิสซูรี
และได้เข้าโอบล้อมชาวเน็ซเพียซ
ซึ่งขณะนั้นเหลือนักรบไม่กี่สิบคน
กับเด็ก ผู้หญิง และคนชรา
ที่กำลังจะตาย เพราะความหิวโหย
และพายุหิมะ
ทหารยื่นคำขาดให้อินเดียนยอมจำนน
อย่างไม่มีเงื่อนไข
หัวหน้าโจเซฟตระหนักดีว่า
พวกเขาไม่มีทางชนะอีกต่อไป ที่ตรงนี้เอง หัวหน้าโจเซฟได้กล่าวคำประกาศยอมแพ้ คำประกาศนี้ สะเทือนหัวใจทุกคน จนกลายเป็นสุนทรพจน์ประวัติศาสตร์ ที่มีการกล่าวถึงบ่อยที่สุด "บอกนายพลโฮเวิร์ดเถิดว่าข้ารู้ถึงหัวใจของเขา สิ่งที่เขาบอกข้า ฝังอยู่ในหัวใจของข้ามาก่อน ข้าเหนื่อยที่จะสู้รบต่อไป หัวหน้าของเราถูกฆ่าหมด ลุกกิ้ง กลาส ตายแล้ว มันเป็นเรื่องของคนหนุ่ม ที่จะพูดว่าสู้หรือไม่สู้ ผู้ที่นำคนหนุ่มทั้งหลายออกรบตายไปแล้ว อากาศหนาวเย็น และเราต้องการผ้าห่ม เด็ก ๆ ของเรากำลังจะหนาวตาย ประชาชนของข้า หนีไปซ่อนตัวในหุบเขา ไม่มีผ้าห่ม ไม่มีอาหาร และไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน บางทีอาจจะหนาวตาย ข้าต้องการเวลาที่จะค้นหาเด็ก ๆ ของข้า และนับดูว่าเหลือรอดกี่คน บางทีข้าอาจหาพวกเขาเจอท่ามกลางซากศพ จงฟังข้า หัวหน้าทั้งหลายของข้า หัวใจข้าอ่อนล้าและโศกเศร้า ณ ที่ดวงตะวันฉายแสง ข้าจะไม่สู้รบอีกต่อไป" แต่ทหารสหรัฐฯ ไม่ได้พาอินเดียนเหล่านี้ ไปเขตสงวนแลปไวตามสัญญา แต่กลับนำตัวไปคุมขังในป้อมทหารแห่งหนึ่ง ในฐานะเชลยศึก ชาวเน็ซเพียซร่วมร้อยคนล้มตายลงที่นั่น ด้วยโรคภัย และขาดอาหาร หลายปีต่อมาหัวหน้าโจเซฟ ถูกเนรเทศในฐานที่เป็นบุคคลไม่พึงปรารถนา และตายลงอย่างเงียบ ๆ ในป่าแห่งหนึ่ง เหตุการณ์ผ่านไปร้อยกว่าปี แต่โศกนาฏกรรมของชาวอินเดียนแดงเหล่านี้ ยังร่วมสมัย กับปัญหาชนกลุ่มน้อยทั่วโลกได้เสมอ |
|
|
||
