Page 157 - Skd 381-2559-11
P. 157
ถังขยะเศษผักท่ีมีท้ังผักไม่สวยแต่กินได้
และกาบใบของผักท่ีถูกลอกท้ิง
ในตลาดสี่มุมเมือง
เราเปน็ คนท�ำความสะอาดประเทศ
นักล่าอาหารเหลอื สภาพดมี าก แรก ๆ ผมกแ็ อบทำ� เงยี บ ๆ แตห่ ลงั จาก ๑ เดอื นผา่ นไป
ผมคิดว่าต้องบอกคนทั้งโลกให้รู้ในส่ิงท่ีผมเห็น-ในถังขยะอันอุดม
เมื่อวันเวลาล่วงเลยกว่าตัวเลขท่ีถูกประทับตราไว้ อาหาร สมบูรณ”์
กก็ ลายรา่ งเปน็ ขยะ คณุ คา่ ทางโภชนาการกลบั กลายเปน็ ภาระทต่ี อ้ ง
ก�ำจัด อาหารสภาพดีจำ� นวนมากนอนรอการกำ� จัดอยู่ในถุงดำ� และ ขณะท่ีฟรีแกนคุ้ยเขี่ยถังขยะเพื่อหาอาหาร คนยากไร้ใน
ถงั ขยะ ประเทศไทยก็มีวิถีชีวิตไม่ต่างกัน เพียงแต่กลุ่มหน่ึงท�ำเพื่อต่อต้าน
การบรโิ ภคอยา่ งเหลอื ลน้ แตอ่ กี กลมุ่ หนงึ่ ตอ้ งทำ� เพราะไมม่ ที างเลอื ก
ภาพผชู้ ายทโี่ ผลอ่ อกมาจากถงั ขยะพรอ้ มอาหารจำ� นวนมาก มากนัก พวกเขาด�ำรงชีวิตด้วยอาหารเหลือจากวัด หรือด้วยความ
ในภาพยนตร์ก่ึงสารคดีเรื่อง Just Eat It ท�ำให้ฉันประหลาดใจ ช่วยเหลือจากมูลนิธิต่าง ๆ บางกลุ่มเก็บเศษผักจากตลาดสดมา
เพราะเขาไม่ได้ยากจน ไม่ได้เป็นคนไร้บ้าน แต่กลับด�ำรงชีวิตด้วย ผดั กนิ และแจกจา่ ยกนั เอง หลายคนอยากตดิ ตอ่ ขออาหารเหลอื จาก
“อาหารหมดอายุทางการตลาด” ซึ่งยังมีคุณภาพดี...เขาเป็นหน่ึงใน ซเู ปอรม์ ารเ์ กตหรอื รา้ นสะดวกซอื้ แตพ่ วกเขากด็ มู อมแมมเกนิ ไปและ
สมาชิกกลมุ่ ฟรแี กน (Freegan) ไม่รวู้ า่ จะพ่งึ พาใครได้
Freegan มาจากการรวมกันของค�ำว่า free และ vegan ในสังคมแห่งการกินทิ้งกินขว้างนี้ยังมีผู้คนอีกมากมายที่
(มงั สวริ ตั )ิ โดยมแี นวคดิ ตอ่ ตา้ นระบบทนุ นยิ มและบรโิ ภคนยิ มใหม้ าก ไม่สามารถเข้าถึงอาหารได้ เหตุการณ์น้ีท�ำให้ฉันหวนนึกถึงค�ำพูด
ท่ีสุด ขณะเดียวกันก็พยายามใช้ทรัพยากรให้น้อยท่ีสุด อันรวมถึง ของมหาตมะคานธที ่ีกล่าวไวว้ ่า
พฤติกรรมการตามล่าและด�ำรงชีวิตด้วยขยะอาหารสภาพดีเหล่านี้
ด้วย แนวคิดนี้เริ่มข้ึนในสหรัฐอเมริกาช่วง ๑๕ ปีท่ีผ่านมา และ “ทรพั ยากรในโลกมพี อสำ� หรบั มนษุ ยท์ กุ คน แตไ่ มพ่ อสำ� หรบั
แพรห่ ลายไปยงั ยโุ รปและแอฟรกิ าใต้ คนโลภเพยี งคนเดียว”
ฉันเคยถาม ร็อบ กรีนฟิลด์ (Rob Greenfield) ฟรีแกน .....................................................................................
และนักส่ิงแวดล้อมชื่อดัง ถึงความรู้สึกตอนมุดลงไปในกองขยะ แมฉ้ นั ไมอ่ าจนำ� ขยะในวนั นน้ั กลบั มากนิ ไดอ้ กี แตว่ นั นต้ี เู้ ยน็
เขายอมรบั อยา่ งจรงิ ใจวา่ “ตอนแรกผมอายมากเลยนะ ผมไมอ่ ยาก ของฉันไม่ได้อัดแน่นเหมือนอย่างเคย ฉันจะต้องตรวจดูของที่เหลือ
ใหใ้ ครเหน็ กลวั วา่ พวกเขาจะตดั สนิ ผมอยา่ งนน้ั แตผ่ มกอ็ ยากลองดู กอ่ นจะออกไปซือ้ มาเพม่ิ เตมิ
เพราะวา่ ผมเคยเหน็ คนอน่ื มดุ ลงไปแลว้ กลบั ออกมาพรอ้ มอาหารทมี่ ี
พฤศจกิ ายน ๒๕๕๙ 155
