Page 119 - SKD-V0402.indd
P. 119
วีลแชร์ขึ้นไปได้เลย ปรกติไม่ว่าซื้อตั๋วชั้นไหนจะได้ขึ้นเครื่อง สุดท้ายแห่งชีวิต เพทายจึงศึกษาข้อมูลต่อจนพบว่ามีคลินิก
ก่อนและลงคนสุดท้าย โดยมากสายการบินจะจัดที่นั่งให้ ในสวิตเซอร์แลนด์ให้บริการอย่างถูกกฎหมาย
ด้านหน้าจะได้เข้า-ออกสะดวก” “แพรวอาจติดนิสัยจากการเขียนนิยาย ชอบควบคุม
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วสองแม่-ลูกยังพากันไปเที่ยวพัทยา ชีวิตตัวละคร และส�าหรับแพรวความตายไม่ใช่เรื่องใหญ่
หรือท้าทายกว่านั้นอย่างการดูคอนเสิร์ตในสนามราชมังคลา หรอก แต่อยากเลือกไปในเวลาที่เราก�าหนดเอง ตอนนี้
กีฬาสถานก็ท�ามาแล้ว เพราะข้อจ�ากัดในการใช้ชีวิตของ ไม่อยากตายเพราะยังเขียนต้นฉบับค้างอยู่ เขียนจบเมื่อไร
เพทายไม่เกี่ยวกับโรคหรือรถเข็น ค่อยไปตายที่สวิส คลินิกที่นั่นออกแบบบรรยากาศไว้ดีนะ
“ผู้จัดคอนเสิร์ตเขาเตรียมที่ส�าหรับคนที่นั่งวีลแชร์ เอื้อต่อการตาย เหมือนแค่เราไปพักรีสอร์ต”
โดยเฉพาะอยู่แล้ว แต่หลังคอนเสิร์ตจบคนจะเยอะมาก เมื่อมีชีวิตได้ท�าหน้าที่สุดก�าลังแล้ว ถึงคราวตายก็คง
กลับบ้านล�าบาก จึงต้องจองห้องพักแถวหลัง ม. รามฯ ไว้ ไม่มีใครติเตียน หญิงสาวคนหนึ่งหัวเราะ
จะได้กลับห้องพักผ่อนเลย ไม่ว่าเขาอยากได้อยากท�าอะไร ขณะที่อีกคนส่ายหัว เพราะส�าหรับแม่ชีวิตคือสอง
เขาจะจัดการหาข้อมูลเอง ติดต่อเอง แม่เพียงแต่ช่วยพาไป วิญญาณรวมกันและสองหัวใจเต้นพร้อมกัน
เท่านั้น เขายังท�าอะไรได้อีกเยอะ หรือไปไหนก็ได้ที่อยากไป “อยู่ ๆ วันหนึ่งเขาก็ถามแม่ว่าอยากไปเที่ยวสวิสไหม
เพียงแต่ต้องปรับการใช้ชีวิตให้เหมาะสม” จะขอไปตายที่นั่น เขาวางแผนจริงจัง หาข้อมูลเรียบร้อย
เป็นการอยู่อย่างมีภูมิคุ้มกันและรักษาความพอ ค�านวณค่าใช้จ่ายเสร็จสรรพ ให้แม่แค่นั่งเครื่องไปเป็นเพื่อน
ประมาณไม่ประมาท แล้วก็นั่งกลับ ยังแนะน�าว่าพอแม่กลับมาก็ให้เอาเรื่องของเขา
“คนอื่นมองภายนอกอาจเห็นว่าแพรวยังมีศักยภาพ มาเขียนหนังสือต่อ หรือจะอัดคลิปเป็นหนังสารคดีก็ได้”
ที่จะท�านู่นนี่ แต่เรารู้ว่าปัญหาการหายใจเป็นเรื่องใหญ่ ท�าไมผู้เป็นแม่จะไม่เข้าใจว่าความรักไม่ใช่เรื่องการ
พอกับสภาพจิตใจ โรคที่เราเป็นเกี่ยวเนื่องกับปอดและหัวใจ ครอบครอง เป็นเรื่องของการปล่อยให้อีกฝ่ายได้ท�าในสิ่งที่
โดยตรง เวลาปรกติร่างกายจะทรงเรื่อย ๆ แต่ถ้าป่วยเมื่อไร ตัวเองต้องการ เมื่อตลอดมาเธอก็เลี้ยงลูกอย่างดีด้วยวิธีนั้น
จะทรุดเร็วมาก ซึ่งไม่รู้เลยว่าจะเกิดตอนไหน แพรวเคย แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้ 117
อาบน�้าอยู่แล้ววูบไป หรือนั่งรถกลับบ้านแล้วรถติดนานมาก “ฮื่อ ! มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ให้แม่ส่งลูกไปตาย”
หัวใจจะเต้นแรงผิดจังหวะจนรู้สึกเหนื่อย ตอนนั้นคิดว่า แม้เพทายจะแอบหวังว่าหนังสือเล่มที่ ๑๙ จะเป็น
จะตายแน่ รู้สึกกลัว” สิ่งสุดท้ายที่เธอทิ้งรายได้แก่ครอบครัว แต่จ�าต้องล้มแผน
เธอไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวไม่ทันได้ก�าหนดชะตาเอง เมื่อยังไม่พร้อมจ่ายค่าความตายในราคาหลายแสนบาท
จึงเริ่มวางแผนบางอย่างในชีวิต นั่นท�าให้เธอข้ามผ่านช่วงเวลาร่วงโรยทางจิตใจ มีชีวิต
“ปีนี้แพรวอายุ ๓๑ ที่อยากท�าก็ได้ท�าหมดแล้ว ถึง ต่อได้อีก
จุดหนึ่งคงต้องหยุดต่อสู้กับปอด แพรวสงสารแม่ อายุ
๕๙ ปีแล้วน่าจะได้มีบั้นปลายที่สบายกว่ามานั่งดูแลเรา แพรว-เพทาย จิรคงพิพัฒน์ อาจเป็นเพียงผู้ป่วยโรค
และแพรวไม่อยากเห็นแม่จากไปก่อนด้วย อีกอย่างการที่ SMA ที่สังคมไม่รู้จักหากไม่ได้สร้างผลงานจนเป็นที่ประจักษ์
เราเขียนหนังสือมาถึงเล่มที่ ๑๘ เป็นความภาคภูมิใจที่ได้ ซึ่งเปรียบเสมือนพื้นที่ชีวิตให้ผู้อื่นได้มองโลกอย่างรู้คุณค่า
ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในครอบครัว หนังสือที่พิมพ์เสร็จแต่ละ ในความเป็นมนุษย์
เล่มเป็นก�าลังใจให้เราเห็นคุณค่าในตัวเอง รู้ว่าจะหายใจ “โกลาบ จัน” ที่ผ่านมรสุม “ใต้ฝุ่น” ทั้งชีวิตอาจเป็น
ต่อไปเพื่ออะไร แต่เมื่อไรที่รู้สึกหมดแรงบันดาลใจ คิดอะไร เพียงกุหลาบดอกหนึ่งบนโลกใบนี้
ไม่ออก ไม่มีเรื่องให้เขียน ทุกอย่างในชีวิตก็จะรวนไปหมด
ไม่อยากท�าอะไรเป็นพิเศษ ไม่อยากกิน เพราะส�าหรับแพรว แต่ส�าหรับผู้ฟูมฟัก เธอเป็นกุหลาบที่รักเพียง
การเขียนเป็นความรัก ความหวัง ถ้าเขียนไม่ได้ก็ไม่รู้จะ ดอกเดียวบนโลกทั้งใบ ไม่มีอะไรแทนได้
มีชีวิตอยู่ท�าไม เมื่อปีที่แล้วเพิ่งรู้สึกอย่างนั้นอีกครั้งและ
เป็นหนักถึงขั้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการท�าการุณยฆาต”
ประเทศไทยยังไม่มีกฎหมายรับรองการเร่งตายอัน
ผิดหลักจริยธรรม แม้เป็นความประสงค์ของผู้ป่วยในวาระ
สิงหาคม ๒๕๖๑
