Page 108 - Skd 381-2559-11
P. 108
ปลาแม่น�้ำธรรมชาติใหญ่น้อย
จากเขื่อนวชิราลงกรณวางเรียงรายขาย
ในตลาดสดอ�ำเภอสังขละบุรีต้ังแต่เช้าตรู่
ตลิ่งฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่ง ซ่ึงไม่ใช่แค่แนวเดียว แต่โยงซ้อนกัน เหน็บหนาวจากลมฝนจนเสื้อแขนยาวสามช้ันแทบทานไม่ไหว แต่
ไปมายงิ่ กวา่ ใยแมงมมุ ลกึ ลงไปสองชน้ั สามชนั้ เพอื่ ดกั ปลาทง้ั ทห่ี ากนิ เรามีลมหายใจเป็นเดิมพัน ยิ่งแกะตาข่ายปล่อยปลาไวเท่าไร นั่น
ผิวน�ำ้ และหนา้ ดนิ หมายถึงปลาตวั ตอ่ ไปทีถ่ ูกรัดตดิ ข่ายมีโอกาสรอดมากข้นึ เทา่ น้ัน
เหลา่ อาสาฯ จากกลมุ่ ใบไมก้ วา่ ๑๐ คนทก่ี ระจายกำ� ลงั ไป จังหวะที่ฝ่ามือฉันสัมผัสท้องเต่งที่เต็มไปด้วยไข่หลายพัน
ตามเรือต่าง ๆ พร้อมกับเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นนายท้ายเรือ เริ่มสาวข่าย ฟองขณะอมุ้ แมป่ ลากระสบู ตวั โตไมต่ ำ่� กวา่ ๒ กโิ ลกรมั มาวางบนตกั
ตะคดั ทม่ี ปี ลาตดิ ขนึ้ มาจ�ำนวนมาก หนา้ ทสี่ �ำคญั คอื ตอ้ งตดั ขา่ ยชว่ ย แลว้ รบี ควา้ กรรไกรตดั ขา่ ยตะคดั ทพี่ นั ตวั ปลาแนน่ กอ่ นจะปลอ่ ยปลา
ชีวิตปลาให้ไวทีส่ ุด ลงนำ�้ ฉนั ไมร่ วู้ า่ แมป่ ลาจะวา่ ยทวนนำ้� ไปถงึ ทว่ี างไขใ่ หก้ ำ� เนดิ ลกู ปลา
ได้หรือไม่ แต่มันคือความส�ำเร็จท่ีเกิดข้ึนกับหัวใจอย่างที่เขาบอกไว้
ตาข่ายถูกสาวข้ึนมาผืนแล้วผืนเล่าอย่างไม่รู้จุดหมาย จรงิ ๆ
ปลายทางว่าจะไปสิน้ สดุ ทตี่ อหลักไหน
เราช่วยต่อลมหายใจให้เขา ไม่ใช่ในฐานะของพระเจ้าผู้กุม
ตลอดระยะเวลาการดำ� เนนิ โครงการมากวา่ ๕ ป ี ชดุ ปฏบิ ตั ิ ชะตาชวี ติ แต่ในฐานะเพ่ือนทีย่ งั พึ่งพาอาศยั ธรรมชาติร่วมกัน
งานเกบ็ กตู้ าขา่ ยซง่ึ ขวางกน้ั วงจรชวี ติ ของปลาตามธรรมชาตใิ นพนื้ ที่
กวา้ งใหญก่ วา่ ๒ แสนไรไ่ ดน้ บั หมนื่ ผนื ซงึ่ หากนำ� ขา่ ยตะคดั จำ� นวน นำ้� แดงทหี่ ลากมาอาจบอกแมป่ ลาวา่ ถงึ เวลาใหก้ �ำเนดิ ชวี ติ
น้ันมาเย็บต่อกันจะได้ระยะทางไป-กลับจากอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ แตม่ นั คงไมร่ วู้ า่ เปอรเ์ ซน็ ตข์ องการเกดิ พอ ๆ กนั กบั ความตาย แมป่ ลา
ถึงเมอื งชายแดนตะวนั ตกอยา่ งสงั ขละบุรีได้เลยทีเดียว บางตวั อาจตอ้ งหยดุ ฝนั ทจ่ี ะกลบั ไปวางไขย่ งั บา้ นหลงั เดมิ กลางฤดฝู น
เมือ่ ถกู กบั ดกั ตาขา่ ยขวางกั้นไว้
“มีปลาไข่เต็มท้องถูกตาข่ายรัดแน่น เม่ือเราช่วยปล่อยเขา
ส่ิงนี้คือความสำ� เร็จที่เกิดกับทรัพยากรและเป็นความสำ� เร็จที่เกิดขึ้น “คนท่ีไม่มีอาชีพเสริมเขายังรั้นอยู่ เพราะถ้าเขาหยุดจับก็
กับหัวใจเรา” โชคนิธิบอกฉนั อย่างนน้ั ไมม่ รี ายไดม้ าจุนเจือ เขาตอ้ งหาเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย ถา้ ผมไมไ่ ดเ้ ลีย้ ง
ปลากระชัง ไม่ได้วิ่งเรือรับนักท่องเท่ียว ผมก็ต้องไปจับปลาเหมือน
ฉันร่วมลงเรือออกปฏิบัติงาน ทั้งเวลากลางวันที่แดดร้อน กัน ขนาดเรายังกระท่อนกระแท่น ระยะ ๔ เดือนนี้คนที่ไม่มีเรือวิ่ง
จนแสบผิว บางวันก็ฝนตกหนัก และในเวลากลางคืนท่ีมืดมิดทั้ง
106 พฤศจิกายน ๒๕๕๙
