Page 109 - Skd 381-2559-11
P. 109
หาแต่ปลาเป็นหลักจะล�ำบากนะ แต่ออกไปจับปลาก็เส่ียงโดนจับ” เล้ียงไม่รอด ตายหมด มันเป็นพันธุ์ปลาที่ช้�ำมา ไม่เหมือนกับที่
บุญเรือง บุญเสน ชาวประมงสังขละบุรี เจ้าของกระชังปลาคัง เราซื้อตามร้าน” นงลักษณ์สะท้อนปัญหาขณะป้อนข้าวบดให้หลาน
และเรือรับจ้างเล่าถึงความเป็นอยู่ของคนหาปลาในช่วงฤดูน�้ำแดง ตวั นอ้ ยวัย ๗ เดือน
ภรรยาของเขา นงลกั ษณ ์ บญุ เสน เสรมิ วา่ “แตก่ อ่ นทยี่ งั ไมห่ า้ มจบั
ช่วงฤดูน�้ำแดง คนหาปลาขายได้ถึงหม่ืนสองหมื่นบาท พอหมดช่วง เม่อื ฝนั ของคนวางข่ายถกู ดักเสยี เอง…
นำ�้ แดงกห็ าปลาไม่คอ่ ยได้แล้ว” “ล�ำห้วยไหนท่ีปลาข้ึนวางไข่เยอะ ๆ เขาจะปิด อย่างบีคลี่
แต่ให้จับข้างนอกได้ แล้วก็ขยายเขตห้ามจับไปเรื่อย ๆ จนมา
แมจ้ ะเปน็ ประเดน็ ทอ่ี อ่ นไหวแตท่ งั้ สองสามภี รรยากผ็ ลดั กนั กฎหมายใหมเ่ ขาปดิ หมดตง้ั แตห่ นา้ เขอ่ื นถงึ ทา้ ยเขอ่ื น หวั หนา้ คนเกา่
เล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังอย่างเป็นมิตร พวกเขาหาปลามาต้ังแต่ เคยมีโครงการให้ชาวบ้านไปคุยกับผู้ว่าฯ โดยตรง ไปตกลงกันว่าจะ
หลังสร้างเข่ือนใหม่ ๆ ซึ่งคนหาปลามีแต่คนไทย ส่วนคนมอญและ แบ่งเขตให้จับปลายังไง ใช้ข่ายตาห่างเท่าไร แต่พอหัวหน้าย้ายไป
กลุ่มชาติพันธุ์อื่นยังท�ำไร่อยู่บนเขา จนเมื่อกรมอุทยานแห่งชาติฯ โครงการกห็ ยดุ ไมม่ ใี ครสานตอ่ ” หวั หนา้ ครอบครวั บญุ เสนถา่ ยทอด
ประกาศพน้ื ทเี่ ปน็ เขตอทุ ยานฯ ผคู้ นบนเขากต็ อ้ งยา้ ยลงมาอยแู่ พและ ความทรงจำ� สหี ม่นราวกบั ท้องฟ้าทก่ี �ำลังคร้ึมฝนระหวา่ งเราคยุ กนั
หาปลาเปน็ อาชพี คนหาปลาจงึ เต็มไปหมด จังหวะท่ีปลาหลุดจากข่ายได้ไปวางไข่ อาจท�ำให้หลายคน
มปี ลากินไปตลอดปี
“ทำ� ไมถงึ เลกิ จับปลาแลว้ มาเล้ียงปลากระชงั แทนคะ ?” จังหวะท่ีปลาหลุดจากข่ายได้ไปวางไข่ ไม่รู้ว่าครอบครัว
“เปลย่ี นมาเลยี้ งเพราะหาปลาลำ� บาก ไปกโ็ ดนจบั มนั ไมค่ มุ้ ” เจ้าของข่ายจะมโี อกาสกนิ ปลาในวันพรงุ่ นี้ไหม
ชายกลางคนผิวคล้�ำแดดตอบ ก่อนเล่าต่อว่า “เมื่อก่อนหาปลาเป็น จงั หวะทป่ี ลาตดิ ขา่ ยไมไ่ ดไ้ ปวางไข ่ อาจทำ� ใหห้ นงึ่ ครอบครวั
อาชีพ ใครขยันออกก็ได้ ใครข้ีเกียจก็ไม่ได้ แล้วกรมประมงเขาก็มา อม่ิ แตห่ ลายครอบครวั อด
ส่งเสริมการเล้ียงปลากระชัง ให้พันธุ์ปลามาแต่น้อย มันไม่พอเล้ียง จังหวะที่ปลาติดข่ายไม่ได้ไปวางไข่ อาจคือความล่มสลาย
หรอก เราต้องลงทุนซ้ือกันเอง เราเริ่มเล้ียงปลามา ๔-๕ ปีแล้ว ของแหล่งอาหารและรายได้ทสี่ �ำคัญ...ของทุกชีวิต
เพราะหาปลามันไม่เหลือเก็บ” เหมอื นฝนั ทแ่ี ขวนบนเสน้ ตาขา่ ย ไมม่ คี วามแนน่ อน ทง้ั ปลา
“ถ้าใช้แต่อุปกรณ์ท่ีเขาอนุญาตมันก็หาปลาได้ไม่พอหรอก คนดกั ขา่ ย หรอื แมแ้ ตค่ นตดั ขา่ ย
แต่เล้ียงปลาก็เสี่ยงนะ อย่างช่วงน้�ำแรง ๆ ปีท่ีสะพานพัง (วันท่ี ๒๘ คาดเดายากดงั่ ฟา้ ฝน หยดนำ้� ทต่ี กลงมาเตมิ เตม็ ผนื นำ้� อาจ
กรกฎาคม ๒๕๕๖) กระชงั ปลาพงั กนั เยอะ ปลาหลดุ ไปเปน็ พนั ๆ ตวั คอื หยาดน�้ำตาที่หลงั่ รินใหก้ ับฝนั กลางฤดฝู น…
เสยี เปลา่ เลย แลว้ ไมม่ เี งนิ ชดเชย เทศบาลเขาใหพ้ นั ธป์ุ ลาคงั มา แต่
เมื่อตัดข่ายตะคัดที่ผูกรัดตัวปลา
ออกหมด ก็ได้ปล่อยปลาคืนสู่ธรรมชาติ
พฤศจกิ ายน ๒๕๕๙ 107
