Page 91 - Skd 298-2552-12
P. 91
วนั นน้ั อากาศรอ้ นมาก แดดแรง ระยะทางกไ็ กล เขาถบี รบั รสู้ งิ่ ใดกร็ บั รอู้ ยา่ งมสี ต ิ ไมป่ ลอ่ ยใหค้ วามชอบความชงั ขนึ้ มา
สามล้อจนเหง่ือโซมกาย เห็นแล้วย่ิงน่าเห็นใจ มีช่วงหน่ึง เป็นใหญ่ อีกท้ังไม่มีความคิดล่วงหน้าหรือความคาดหวังมา
ลมเยน็ พดั ผา่ นมา ทนั ใดนนั้ เขากก็ างมอื ออกแลว้ ชขู นึ้ พรอ้ มกบั ขวางก้ันส่ิงที่ไดร้ บั รู้
กลา่ วค�ำขอบคณุ พระผูเ้ ปน็ เจา้ ทป่ี ระทานความเย็นมาให ้ แม้
จะเหน็ เพยี งแผน่ หลงั แตป่ ระมวลกร็ สู้ กึ ไดท้ นั ทวี า่ เขามคี วามสขุ การเปดิ ใจให้วา่ ง พรอ้ มรบั ความเป็นจริงทุกขณะ มไิ ด้มี
มาก คุณค่าต่อชีวิตท่ีผาสุกเท่านั้น แต่ยังช่วยให้เกิดสัมพันธภาพ
ที่ราบร่ืนด้วย ใช่หรือไม่ว่าความสัมพันธ์ของผู้คนร้าวฉานก็
น่าคิดว่าหากคนถีบสามล้อผู้น้ีครุ่นคิดถึงเคราะห์กรรม เพราะตา่ งฝา่ ยตา่ งไมฟ่ งั กนั หรอื ถงึ จะฟงั แตก่ ไ็ มไ่ ดย้ นิ เพราะ
และความยากล�ำบากของตน เขาคงไม่รับรู้ถึงลมเย็นที่มา ในใจนั้นเต็มไปด้วยอคติหรือความคิดล่วงหน้า แต่เมื่อใดท่ี
ปะทะ และคงปลอ่ ยใหโ้ อกาสแหง่ ความสขุ ผา่ นเลยไป แมว้ า่ ต่างฝ่ายเปิดใจฟังกันมากข้ึน ก็จะพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้เลวร้าย
ความสุขดังกล่าวจะดูเหมือนเล็กน้อย แต่ก็สามารถชูใจให้ อย่างทีต่ ัวเองคิด
เบิกบานและมีก�ำลังได้ ท่ีส�ำคัญก็คือความสุขแบบนี้หาง่าย
และเกิดข้ึนได้ทุกเวลา คนถีบสามล้อผู้น้ีไม่ยอมปล่อยใจ ในการอบรมคราวหน่ึง นพ. วิธาน ฐานะวุฑฒ์ ได้ชวน
จมปลกั ในความทกุ ข ์ จงึ สามารถเกบ็ เกยี่ วความสขุ ทวี่ งิ่ เขา้ มา คู่ขัดแย้ง คือหมอฟันกับผู้ช่วยมาคุยกัน โดยมีกติกาว่าเม่ือ
หาได้ตลอดเวลา ใช่หรือไม่ว่าน้ีคือก�ำไรชีวิตที่ผู้คนส่วนใหญ่ คนหนึ่งพูด อีกฝ่ายเป็นผู้ฟังอย่างเดียว ห้ามพูดแทรก และ
ละเลยไป เม่ือพูดจบแล้วให้ผู้ฟังพูดทวนความว่าได้ยินอีกฝ่ายพูดอะไร
บา้ ง หากทวนความไม่ถกู ตอ้ งก็จะต้องพดู ใหม่จนกวา่ ผู้พูดจะ
การเปดิ ใจรบั ความเปน็ จรงิ ทปี่ รากฏตอ่ หนา้ มใิ ชอ่ ะไรอนื่ พอใจ
หากคอื การเชอื้ เชญิ ความสขุ ตลอดจนความงามและความจรงิ
ใหม้ านงั่ ในใจเรา จรงิ อย ู่ บางครงั้ ความเปน็ จรงิ ทเี่ กดิ ขนึ้ มใิ ช่ ผชู้ ว่ ยเปน็ ฝา่ ยพดู กอ่ น เมอ่ื พดู จบ หมอฟนั กท็ บทวนสง่ิ ท่ี
ส่ิงท่ีน่าร่ืนรมย์ เป็นความพลัดพรากสูญเสียอันไม่พึงประสงค์ ผู้ช่วยพูดได้อย่างถูกต้อง แต่เม่ือถึงคราวท่ีหมอฟันเป็นฝ่าย
แตก่ ารปฏเิ สธ ขดั ขนื ตอ่ ตา้ นมนั กลบั จะท�ำใหเ้ ราทกุ ขม์ ากขน้ึ พดู บา้ ง ผชู้ ว่ ยไมส่ ามารถทวนความไดถ้ กู ตอ้ ง หมอฟนั ตอ้ งพดู
คนที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นมะเร็ง เขาไม่ได้ทุกข์กายเท่านั้น ซำ�้ เป็นครั้งท ี่ ๒ แต่ผู้ช่วยกย็ ังทวนความไม่ถูกอยูด่ ี จนกระท่งั
แต่ยังทุกข์ใจด้วย ตรงกันข้ามกับคนที่ยอมรับโรคดังกล่าว หมอฟนั พดู ครง้ั ท ่ี ๓ ผชู้ ว่ ยจงึ สามารถเลา่ ไดถ้ กู ตอ้ งวา่ หมอฟนั
มีแต่กายเท่าน้ันท่ีป่วย แต่ใจไม่ป่วยด้วย ใจที่ไม่ป่วยน้ีแหละ พดู อะไรบา้ ง
ที่สามารถชน่ื ชมความสขุ ทมี่ อี ย่รู อบตวั ได้
อะไรท�ำให้ผู้ช่วยไม่สามารถทวนความได้อย่างถูกต้อง
กนกวรรณ ศลิ ปส์ ขุ เปน็ โรคธาลสั ซเี มยี ตงั้ แตเ่ กดิ รา่ งกาย เขาอธบิ ายในภายหลงั วา่ ตอนทฟี่ งั หมอฟนั พดู นนั้ ในใจเขาคดิ
จึงอ่อนแอมาก หมอคาดการณ์ว่าเธอจะมีอายุไม่ถึง ๒๐ ปี แต่จะเถียงหมอฟันอยู่ตลอดเวลา จึงไม่ได้ยินว่าหมอฟันพูด
แตป่ จั จบุ นั เธอมอี ายเุ กอื บ ๓๐ ปแี ลว้ แมว้ า่ จะมโี รคภยั นานา อะไร ทั้งสองฝ่ายยอมรับว่าเม่ือได้ฟังซ่ึงกันและกันอย่าง
ชนิดรุมเร้า แต่เธอก็มิใช่คนอมทุกข์ ความที่เธอยอมรับ แทจ้ รงิ แลว้ กเ็ ขา้ ใจและเหน็ ใจกนั มากขนึ้ หมอฟนั ถงึ กบั พดู วา่
ความจริงได้ ไม่ก่นด่าชะตากรรม ใจของเธอจึงเปิดกว้าง ถ้าตนเองเป็นผู้ช่วย ก็อาจจะท�ำและคิดแบบเดียวกับผู้ช่วยที่
สามารถสัมผัสความสุขได้รอบตัว เธอเคยพูดว่า “เลือดเรา เปน็ คกู่ รณีกไ็ ด้
อาจจะจาง จะแย่หน่อย แต่เราก็ยังมีตาเอาไว้มองส่ิงสวยๆ
มีจมูกไว้ดมกล่ินหอมๆ มีปากไว้กินอาหารอร่อยๆ แล้วก็มี เรามองด้วยตา ฟังด้วยหู แต่อย่าลืมว่าเรารับรู้ด้วยใจ
ร่างกายท่ียังพอท�ำอะไรได้อีกหลายอย่าง แค่น้ีก็เพียงพอแล้ว ถา้ ใจไมเ่ ปดิ เรากจ็ ะไดย้ นิ และเหน็ ตามการปรงุ แตง่ ของความคดิ
ทเ่ี ราจะมคี วามสขุ ” และอคติซ่ึงสามารถกักขังเราให้ติดอยู่ในความทุกข์และความ
หลงได้ยาวนาน
การเปิดใจรับความเป็นจริงท่ีอยู่ต่อหน้า คือการอยู่กับ
ปัจจุบัน รับรู้ถึงความสดใหม่ในแต่ละขณะ ไม่จมอยู่ในโลก
ของความคดิ อกี ทงั้ ไมอ่ าลยั ในอดตี หรอื กงั วลกบั อนาคต การ
เปิดใจรับความเป็นจริงยังหมายถึงการรับรู้ส่ิงต่างๆ โดย
ไมป่ ล่อยใหอ้ คตหิ รอื ความพอใจไมพ่ อใจเข้ามาครอบงำ� เมื่อ
ฉบบั ท่ี ๒๙๘ ธันวาคม ๒๕๕๒ นิตยสารสารคดี 99
