Page 88 - Skd 298-2552-12
P. 88
รบั อรุณ พระไพศาล วิสาโล
เปิดใจ
เมื่อแสงเงนิ แสงทองทาบทาฟ้า พระออกบิณฑบาตได้พักใหญ่ หลังจากนั้นมีเด็กอีกหลายคนสนใจฟัง แต่ก็ถูกผู้ปกครอง
แล้ว อาจารย์จึงชวนศิษย์นับสิบเดินจงกรมรับอรุณ อาจารย์ ลากตวั ไปเพอื่ ขน้ึ รถไฟใตด้ นิ ใหท้ นั เมอ่ื เขาสไี วโอลนิ จบ มคี น
แนะให้ทุกคนเดินแต่ละก้าวอย่างมีสต ิ ปล่อยวางความคิดนึก เดินผ่านเขามากกว่า ๑,๐๐๐ คน ในจ�ำนวนน้ันมีเพียง ๗ คน
ตา่ งๆ ไมว่ า่ มอี ะไรมากระทบตา ห ู จมกู หรอื กาย กส็ กั แตว่ า่ เทา่ นนั้ ทห่ี ยดุ ฟงั เพลง กระนน้ั กส็ นใจแคป่ ระเดย๋ี วประดา๋ ว มี
รู้ ไม่ปรุงแต่ง หากใจกระเพ่ือม ยินดียินร้าย ก็ให้รู้ทัน ไม่ ๒๗ คนให้เงินเขาแล้วก็เดินผ่านไป เช้าวันน้ันเขาได้เงิน
หลดุ ลอยจากปจั จบุ ัน รับรูแ้ ต่ละกา้ วทเี่ ดนิ ทง้ั หมด ๓๒ ดอลลาร ์ ไมม่ ใี ครสงั เกตวา่ เขาหยดุ บรรเลงเพลง
เมอื่ ใด ไมม่ ีเสยี งปรบมอื เพราะไม่มใี ครสนใจเขาเลย
สองข้างทางเป็นทุ่งหญ้าสลับไร่มันส�ำปะหลัง จิ้งหรีด
จักจั่นส่งเสียงระงมไม่ขาดสาย มีเสียงนกร้องเป็นระยะๆ ไม่มีใครสังเกตว่าวณิพกผู้นั้นคือ โจชัว เบลล์ (Joshua
ขณะลมเย็นพัดมาเบาๆ บรรยากาศน่าร่ืนรมย์ หลังจาก Bel) นกั ดนตรชี ือ่ กอ้ งโลก เขาบรรเลงเพลงของบาคซึ่งได้รบั
เดนิ จงกรม อาจารย์ถามศิษย์ว่า ระหว่างที่เดินจงกรม มีใคร การยกย่องว่าไพเราะลุ่มลึกอย่างยิ่ง ไวโอลินท่ีเขาใช้มีราคา
ไดย้ นิ เสยี งจง้ิ หรดี จกั จนั่ บา้ ง มากกวา่ ครงึ่ ตอบวา่ ไมไ่ ดย้ นิ เลย สูงเกือบ ๔ ล้านดอลลาร์ ก่อนหน้าน้ันแค่ ๒ วัน เขาเปิด
ทงั้ ๆ ทเี่ ดนิ เกอื บชวั่ โมง เมอื่ ถามถงึ สาเหต ุ ทกุ คนตอบวา่ คดิ การแสดงสดที่บอสตนั บตั รราคาเฉลย่ี ๑๐๐ เหรียญขายหมด
ตลอดทาง บางคนเปน็ หว่ งบ้าน บางคนนึกถงึ งานทีค่ ง่ั คา้ งอยู่ เกลี้ยง
แม้เราฟังด้วยห ู แต่จะได้ยินก็ต้องอาศัยใจด้วย หากใจ การทดลองดงั กลา่ วซงึ่ จดั ทำ� ขนึ้ โดยหนงั สอื พมิ พ ์ วอชงิ ตนั
มัวหมกมุ่นครุ่นคิด ก็อาจไม่ได้ยินสรรพส�ำเนียงรอบตัว หนึ่ง โพสต์ ช้ีให้เห็นว่า อย่าว่าแต่เสียงธรรมชาติท่ีคุ้นหูเลย แม้แต่
ในน้ันอาจเป็นเสียงท่ีไพเราะจรรโลงใจ เราเคยคิดหรือไม่ว่า เสยี งเพลงอนั ไพเราะจากนกั ดนตรรี ะดบั โลก ผคู้ นจำ� นวนมาก
ในแต่ละวันเสียงไพเราะเพราะพริ้งท่ีผ่านหูเราแล้วเลยออกไป ก็ไม่ได้ยิน หรือได้ยินแค่เสียง แต่ใจไม่สามารถสัมผัสรับรู้ถึง
โดยไมส่ มั ผสั ใจเรามีมากมายเพียงใด ความเพราะพริ้งได้ ท�ำไมจึงเป็นเช่นนั้น ค�ำตอบก็คือ เป็น
เพราะทุกคนต่างเร่งรีบ ใจมัวครุ่นคิดอยู่กับการเดินทาง
เม่ือ ๒ ปีท่ีแล้วในเช้าวันหน่ึงที่สถานีรถไฟใต้ดินกรุง หรอื ไมก่ ก็ งั วลกบั เรอื่ งงาน จงึ ปดิ รบั สนุ ทรยี รสทปี่ รากฏตอ่ หนา้
วอชงิ ตนั มชี ายผหู้ นง่ึ สไี วโอลนิ บรรเลงเพลงคลาสสกิ ประมาณ (นา่ สงั เกตวา่ เดก็ หลายคนกลบั รสู้ กึ วา่ เพลงทเ่ี ขาบรรเลงไพเราะ
๔๕ นาที ภาพนี้เป็นภาพคุ้นตาผู้คนที่น่ัน เพราะมีวณิพกมา จนหยุดฟัง น่ันคงเป็นเพราะเด็กเหล่าน้ันใจไม ่ “วุ่น” เหมือน
เลน่ ดนตรเี ปน็ ประจำ� ผา่ นไป ๔ นาทมี ผี หู้ ญงิ คนหนง่ึ โยนเงนิ ผู้ใหญ่)
ใส่หมวกของเขาท่ีวางอยู่บนพ้ืน แล้วเดินผ่านเลยไป อีก ๖
นาทีต่อมามีเด็ก ๓ ขวบคนหนึ่งหยุดฟัง แต่ถูกแม่ดึงตัวไป มีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับเรามากมายในแต่ละวัน แต่บ่อยครั้ง
96 นติ ยสารสารคดี ฉบับท่ี ๒๙๘ ธนั วาคม ๒๕๕๒
