Page 97 - Skd 298-2552-12
P. 97
ครอบครวั คนรัก จากใจผเู้ ขยี น
ของต้ัมและวันพลาดพล้งั ตอนหดั เขยี นครงั้ แรกๆ กข็ นึ้ คำ� นำ� หนา้ มงึ ก ู เลย ครกู ็
สอนว่าเขียนอย่างนี้ไม่ได้นะ แบบนั้นไม่ดีนะ เรียนไปได้สักพัก
ก็รู้สึกท้อ มาน่ังคุยกับเพื่อนเลยว่าไม่ไหวแล้ว เพ่ือนบางคน
ก็ออกไป แต่ผมเริ่มคิดได้ว่าผมมาเกินครึ่งทางแล้ว เราไม่ได้
เกิดมาเพ่ือด้อยค่า แต่เราเกิดมาเพ่ือท�ำให้ชีวิตเรามีค่า และมี
จุดยืนในสังคมได้โดยท่ีเราไม่ต้องท�ำความผิด เราก็ค่อยๆ
ปรับปรุงงานเขียนโดยมีคุณครูคอยช่วยเหลือจนได้งานที่ส�ำเร็จ
ออกมาอย่างที่เห็น ซ่ึงเป็นประสบการณ์ที่ผิดพลาดของเรา เป็น
เรื่องจริง ดิบๆ เถื่อนๆ คนอื่นอ่านแล้วจะได้รู้ว่าเราท�ำผิดท�ำ
ไมด่ ี และไม่ท�ำตามอย่างเรา
คร้ังหน่ึงผมเคยท�ำให้พ่อกับแม่เสียใจ ผมได้แต่หวังว่า
สักวันหนึ่งผมจะท�ำให้พ่อและแม่ภูมิใจ แล้วก็มีผู้ใหญ่ใจดีให้
โอกาสผมไดท้ ำ� หนงั สอื กา้ วทพ่ี ลาด ขอบคณุ ผใู้ หญใ่ จดที กุ ทา่ น
ท่มี ีส่วนท�ำให้พอ่ และแม่ของผมยิม้ ได้
เรือ่ ง : “กติ ต”ิ
ณ จุดหนึ่งของชีวิตท่ีแสนจะสุขสม แต่เมื่อเวลาหมุนเวียน ทกุ คนหา้ มแพ้
เปลี่ยนไป อนาคตย่อมไม่มีอะไรที่เท่ียงแท้แน่นอน เหมือนกับ ท้ังสองระหกระเหินมาพบรักกันที่บริษัทชื่อดังแห่งหนึ่ง
ชวี ติ ของหนมุ่ นอ้ ยคนหนงึ่ ทใ่ี ครๆ เรยี กกนั วา่ “ตม้ั ” ผไู้ มย่ อมแพ้
ต่อโชคชะตา ย่านจังหวัดปทุมธานี เขาและเธอใช้เวลาอีกมุมหนึ่งของชีวิต
เรยี นรปู้ รบั ความเขา้ ใจผา่ นความยากล�ำบากตรากตรำ� ดว้ ยกนั มา
ครอบครวั ของเขาจดั ไดว้ า่ เปน็ ครอบครวั ตวั อยา่ งครอบครวั ไม่น้อยกว่า ๑๐ ปี ท้ายที่สุดแล้วจึงตกลงปลงใจแต่งงานกัน
หนงึ่ ภายในครอบครวั มีกนั อยู่แค ่ ๓ คน พ่อ แม่ และต้มั ไมน่ านกใ็ หก้ ำ� เนดิ ทารกนอ้ ยหนา้ ตานา่ เอน็ ด ู ทง้ั สองตง้ั ชอื่ วา่ ตม้ั
พอ่ เปน็ ชาวกรงุ เทพฯ นสิ ยั ใจคอเปน็ บรุ ษุ ทใี่ จเยน็ ไมต่ ตี น ทารกน้อยก�ำเนิดเกิดขึ้นท่ามกลางความเป็นอยู่ที่ขัดสน
ไปก่อนไข้ ท�ำอะไรคิดหน้าคิดหลังอย่างละเอียดถ่ีถ้วน อะไรที่ ของพ่อกับแม่ แต่ความขัดสนไม่ได้ท�ำให้ความรักของพ่อกับแม่
ไม่สบายใจจะเก็บไว้คนเดียว มีมนุษยสัมพันธ์ด ี ชอบช่วยเหลือ ท่ีมีให้เขาลดน้อยลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งสองเลี้ยงดูทารก
ผู้อ่ืนที่ด้อยกว่า รักครอบครัว รักในส่ิงท่ีท�ำ ไม่เคยคิดอยากได้ นอ้ ยเหมอื นไขใ่ นหนิ ยงุ ไมใ่ หไ้ ตไ่ รไมใ่ หต้ อม มอบความรกั ความ
ของคนอน่ื มาเปน็ ของตวั เอง พอใจในสง่ิ ทตี่ นเองม ี แมจ้ ะไมร่ วย จริงใจ เอาใจใส่ ให้เจริญเติบโตเป็นผู้ใหญ่ท่ีดีในวันข้างหน้า
เหมือนกับครอบครัวอ่ืนๆ แต่ก็ยังย้ิมหัวได้กับความสุขเล็กๆ อบรมบม่ นสิ ยั จนในทสี่ ดุ เดก็ ทารกเตบิ โตมาเปน็ หนมุ่ นอ้ ยหนา้ ตา
นอ้ ยๆ ตามแบบฉบบั ความเป็นอยู่ที่พอเพียง นา่ รัก นสิ ัยใจคอดี ไมถ่ อื ตวั ไมย่ กตนขม่ ทา่ น
พ้ืนเพเดิมของแม่เป็นหญิงสาวบ้านนอก อุปนิสัยใจคอ พ่อแม่สอนเขาเสมอว่า เราควรกตัญญูต่อผู้ที่มีพระคุณ
เปน็ ผหู้ ญงิ ทีส่ ชู้ วี ติ ไม่เคยยอ่ ทอ้ ตอ่ ความยากลำ� บาก เปน็ คนรกั กบั เรา ไมค่ วรแบง่ ชน้ั วรรณะกบั ใคร สงิ่ ไหนถกู สง่ิ ไหนผดิ อะไร
ครอบครวั ทำ� อะไรทำ� จรงิ หวั โบราณ ปากรา้ ยแตใ่ จด ี พดู ตรงๆ ควรทำ� อะไรไมค่ วรทำ� “ถา้ เราลงมอื ทำ� เราจะเดอื ดรอ้ นหรอื เปลา่
ซึ่งบางคร้ังอาจไม่ทันค�ำนึงถึงผู้ฟังว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไรใน ผคู้ นรอบขา้ งจะพลอยเดอื ดรอ้ นไปกบั เราดว้ ยหรอื ไม”่ ทสี่ ำ� คญั
สิ่งท่ีตนเองพูดออกไป ชีวิตของเธอผ่านความยากล�ำบากมา พ่อแม่จะคอยเตือนสติอยู่เสมอว่า “ลูกควรเป็นคนท่ีมีน�้ำใจ ไม่
โดยตลอด หนกั เอาเบาส ู้ เธอบอกกับคนในบา้ นวา่ ถึงจะท้อ แต่ หวังผลตอบแทนใดๆ ทงั้ ส้ิน”
ฉบบั ที่ ๒๙๘ ธนั วาคม ๒๕๕๒ นติ ยสารสารคดี 105
