Page 102 - Skd 298-2552-12
P. 102
โ ค ร ง ก า ร “ เ รื่ อ ง เ ล ่ า จ า ก ลู ก ที่ ก ้ า ว พ ล า ด ”
เรียนจะสามารถน�ำทุกการเรียนรู้มาปรับให้เกิดประโยชน์และ พินิจฯ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงอาการรังเกียจหรือมีกิริยามารยาท
ใชไ้ ดจ้ ริงในชวี ติ ประจ�ำวนั ภายหนา้ ท่ีไม่สุภาพออกมาเลยแม้แต่น้อย และเลือกที่จะสานต่อความ
สัมพันธ์กับผู้ชายที่ไม่รู้ว่าทางเดินอนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร
บ้านกาญจนาภิเษกเปิดให้ญาติของเยาวชน ไม่ว่าจะเป็น อย่างต้ัมมาเปน็ แฟน
พ่อแม่หรือแฟนมาเยี่ยมได้ในวันอาทิตย์ ตั้งแต่แปดโมงเช้าถึง
ส่ีโมงเย็น ตลอดเวลาเยี่ยมไม่มีการคุมเข้ม ค้นตัว หรือไป เธอเป็นผู้หญิงเอวบางร่างเล็ก น่ารักแบบใสๆ ผิวขาว
ละเมิดศกั ดศิ์ รคี วามเปน็ มนษุ ยข์ องเยาวชน ซงึ่ แตกตา่ งจากบา้ น ตากลมโต จมูกโด่ง ปากงุ้มหน่อย มีเข้ียว คางแหลมเล็กน้อย
หลงั เดมิ มากราวฟ้ากับดิน พ่อแม่สามารถใกล้ชิดกับเยาวชนได้ ผมของเธอยาวถึงกลางหลัง เหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นเมื่อเธอท�ำ
เทา่ ทอ่ี ยากทำ� เอาอาหารมาใหเ้ ยาวชนกนิ กไ็ ดโ้ ดยไมม่ เี จา้ หนา้ ที่ ผมลอน นิสัยเป็นคนไม่ถือตัว เป็นกันเองกับทุกคน เวลาท่ีใคร
คอยจับตาดู ได้อยูใ่ กลๆ้ จะสมั ผัสได้ถึงกลิ่นอายของความสขุ ท่แี ฝงอยู่ในตวั
ของเธอ
ทกุ ครง้ั ทพ่ี อ่ แมข่ องตมั้ เดนิ ทางมาเยย่ี ม สว่ นลกึ ความเปน็
เด็กน้ันดีใจ แต่อีกด้านหนึ่งท่ีลึกลงไปย่ิงกว่ากลับปวดร้าวใน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเคล่ือนเป็นปี ต้ัมเร่ิมเข้าใจ
หัวใจดวงน้อยๆ น้ีเหลือเกิน ท่ีต้องทนเห็นพ่อแม่ขี่มอเตอร์ไซค์ ความรู้สึกของตัวเองดีว่า หัวใจดวงน้อยของเขาเร่ิมเปล่ียนไป
เดนิ ทางไกลๆ มาเย่ยี มแทบทกุ อาทติ ย์ เธอสอนตมั้ ใหโ้ ตขน้ึ เรยี นรทู้ จี่ ะแพใ้ นบางโอกาส และในบางโอกาส
กเ็ รยี นรู้ท่จี ะกล้าให้โดยไม่หวังสงิ่ ตอบแทนใดๆ
แม้ครอบครัวของเขาจะมีความสุขสักเพียงใดที่ได้เจอได้
พดู คยุ ถามไถ่เร่อื งราวตา่ งๆ ของกันและกนั แตง่ านเล้ียงย่อมมี ทกุ สน้ิ เดอื นทตี่ ม้ั ไดก้ ลบั ไปเยย่ี มบา้ น ทงั้ สองมกั จะหาเวลา
วนั เลกิ รา บางครงั้ น้�ำตาตม้ั คลอเบา้ ...ทง้ั รกั ทงั้ สงสารพอ่ แม่ แต่ วา่ งไปไหนมาไหนด้วยกันอยเู่ สมอๆ ไม่วา่ จะไปท�ำบุญตักบาตร
หนุ่มน้อยกลับไม่สามารถท�ำอะไรได้เลย นอกจากประพฤติตน ดูหนังฟังเพลง หรือไปพักผ่อนหย่อนใจตามสถานบันเทิงต่างๆ
เปน็ เดก็ ดที สี่ ดุ ในระยะเวลาทถี่ กู จ�ำกดั อสิ รภาพภายใตค้ �ำสงั่ ของ ขา้ งกายของตม้ั จะมเี ธอคอยเอาใจใสเ่ ทกแครค์ ลอ้ งแขนไปตลอด
ศาล เสน้ ทางเหมอื นเงาตามตวั วนั ดคี นื ดที ง้ั สองนกึ สนกุ อยากเปลย่ี น
บรรยากาศลุกขึ้นมาท�ำกับข้าวกินกัน ข้าวผัดบ้าง หมูย่างบ้าง
สายลมอ่อนๆ พัดผ่านตั้มทุกอณูขุมขนอย่างแผ่วเบา ถึงจะถูก พอทำ� เสรจ็ ยอ้ นกลบั ไปมอง ทั้งสองอดคิดในใจไม่ได้ว่า...“น่ีเรา
จ�ำกัดอิสรภาพ แต่สายลมแสงแดดนั้นไม่สามารถพลัดพราก ใชม้ ือทำ� หรือวะเน่ีย” แลว้ ทั้งคกู่ ็ขำ� กันยกใหญ่
ความรักของต้มั จากไป
บ่ายวันหนึ่ง ต้ัมพาเธอไปไหว้พ่อไหว้แม่ที่บ้าน หลังจาก
“หญงิ สาวคนหนง่ึ ” เธอเปน็ มากกวา่ คำ� นยิ ามของความรกั พบปะสนทนากันพอสมควรแล้ว ตั้มบอกกับเธอว่า “พรุ่งน้ีต้ัม
สำ� หรบั ตม้ั เธอเปน็ มากกว่าทกุ สิง่ ทุกอยา่ งในโลกใบน้ี ต้องไปแล้วนะ ดูแลสุขภาพของตัวเองดีๆ” น้�ำในตาของเธอ
เอ่อล้น เสียงฟึดฟัดๆ เหมือนกับว่าเธอกลั้นเสียงสะอ้ืนอยู่ใน
ต้ัมและเธอเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งย่าน ลำ� คอ
รังสิต เวลาประมาณ ๐๘.๓๐ น. ของวันที่ ๒๘ พฤษภาคม
๒๕๕๑ เธอใส่สูทยืนรอเพ่ือนของเธออยู่หน้าป้ายรถเมล์ เตรียม ตม้ั รดู้ วี า่ มนั ทรมานแสนจะเจบ็ ปวดขนาดไหนเมอ่ื คนทเี่ รา
พรอ้ มทจ่ี ะไปเรยี นหนงั สอื สว่ นตม้ั หนมุ่ หนา้ ตกี๋ น็ ง่ั สบู บหุ รพ่ี รอ้ ม รกั นัน้ ตอ้ งจากไกล
กับเพื่อนอีก ๓ คน เพ่ือนคนหน่ึงในกลุ่มยุให้หนุ่มน้อยเดินไป
ขอเบอร์ผู้หญิงท่ียืนใส่สูทหน้าตาดีคนนั้น ตั้มเดินเข้าไปหาเธอ ตลอดระยะของการเดินทาง หัวใจดวงน้อยดวงน้ีเม่ือยล้า
พรอ้ มพดู ดว้ ยน�้ำเสยี งสภุ าพวา่ “เราขอเบอรห์ นอ่ ยส”ิ เธอนงิ่ ไป เสยี งเตน้ ของหวั ใจไมเ่ ปน็ สำ่� สบั สนทรุ นทรุ ายเหมอื นกบั ปลาคารพ์
ช่วั อดึ ใจแลว้ พูดเบาๆ ว่า “ขอคิดดกู ่อน” ท่ีนอนพะงาบๆ อยู่ในบ่อ ขาดอากาศหายใจ สภาพของตั้ม
ตอนนไ้ี ม่ได้ต่างอะไรไปจากปลาคารพ์ ผู้น่าสงสารตัวนนั้ เลย
แล้วเบอร์โทรศัพท์ของเธอก็มาอยู่ในเครื่องโทรศัพท์ของ
หนมุ่ นอ้ ย ท้ายที่สุดแล้วต้องขอบคุณระยะทางที่ท�ำให้ท้ังสองต้อง
หา่ งไกล เธอพสิ จู นใ์ หต้ ม้ั ไดเ้ หน็ แลว้ วา่ ...ระยะทาง ๖๗ กโิ ลเมตร
วันรงุ่ ข้นึ ตมั้ โทร. ไปหาเธอ โทร. ไปใหก้ ำ� ลังใจไมข่ าดสาย ท่ีห่างไกลกันน้ันไม่ได้เป็นอุปสรรคบั่นทอนความรักของทั้งสอง
ตมั้ บอกสถานะของตวั เองวา่ ตอนนม้ี สี ถานภาพเปน็ เดก็ ในสถาน ให้ลดน้อยลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม เพราะความ
110 นิตยสารสารคดี ฉบบั ท่ี ๒๙๘ ธันวาคม ๒๕๕๒
