Page 103 - Skd 298-2552-12
P. 103
จากใจครผู สู้ อน
ระหว่างครูกับศิษย์ เราพบกันหลายครั้งตลอดระยะเวลา
การเรียนการสอน ...จากงานเขียนที่ยังมีข้ออ่อนด้อยอยู่บ้าง
เมื่อผ่านการเคี่ยวกร�ำของครูผู้สอน และความตั้งใจใฝ่เรียนรู้ ล�ำบากท�ำให้ทั้งสองรักกันมากข้ึนเรื่อยๆ จนแทบไม่มีท่ีสิ้นสุด
ของผู้เรียน พัฒนาการด้านการเขียนของเด็กๆ เริ่มดีขึ้นเป็น ของความรัก
ลำ� ดบั อย่างนา่ ชน่ื ใจ…
นี่ไม่ใช่งานเขียนที่เขียนขึ้นโดยนักเขียนมืออาชีพ แต่เป็น เธอเดินทางจากรังสิตมาเยี่ยมตั้มถึงนครปฐม เพ่ือมาหา
ตัวหนังสือของนักเขียนน้อยรุ่นหนุ่มที่บอกเล่าถึงประสบการณ์ มามอบไออุ่นแบ่งปันความรักความรู้สึกดีๆ ให้เป็นเวลาติดต่อ
ชีวิตที่โชกโชนเกินวัยและบทเรียนจากความผิดพลาด จนก้าวสู่ กนั ถงึ ๓ เดอื น ภาพผหู้ ญงิ เอวบางรา่ งเลก็ หอบของพะรงุ พะรงั
การกลับใจในเส้นทางสายใหม่ ถ่ายทอดด้วยภาษาและลีลา หอบกระเปา๋ ท่เี ตม็ ไปด้วยของอปุ โภคบรโิ ภค ๓-๔ ใบ ทกุ ครั้งท่ี
ซ่ือๆ ตรงๆ เรียบง่ายประสาคนวัยหนุ่ม แต่กินใจจากส่วนลึก หนุ่มน้อยนึกถึงก็ท�ำให้รอยยิ้มปรากฏข้ึนมาตรงบริเวณมุมปาก
ของหว้ งอารมณ์ความรสู้ กึ อรสม สทุ ธสิ าคร เปน็ ความสขุ ทห่ี าซอื้ ไมไ่ ดด้ ว้ ยเงนิ ทอง เปน็ ความสขุ ทตี่ ม้ั ไมเ่ คย
ไดร้ บั จากใครทไี่ หนมากอ่ น นอกจากหญงิ สาวทอี่ ยตู่ รงหนา้ เพยี ง
หลังจากไปสอนและอ่านงานชิ้นแรกที่เด็กส่งตามมา ผู้เดียว เธออดข้าวอดน�้ำซื้อบัตรเติมเงินให้ต้ัมโทร. ไปหาเธอ
เราก็ปรับแผนการเรียนการสอนใหม่เกือบหมด...เพราะพวกเขา ทุกวนั ตง้ั แตว่ นั แรกจนถงึ วนั นี้
ยงั ขาดทกั ษะการเขยี น จงึ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เหลยี่ มมมุ ในการนำ� เสนอ
หันมาดจู ดุ เดน่ ของพวกเขา ได้แก่ ความสดดิบของอารมณแ์ ละ ตลอดระยะเวลาทท่ี ง้ั สองเรยี นรซู้ งึ่ กนั และกนั สขุ บา้ งทกุ ข์
ตวั เรอ่ื ง ประสบการณช์ วี ติ อนั โชกโชนทง้ั ในฐานะของผถู้ กู กระท�ำ บา้ งคละเคลา้ กนั ไป แตไ่ มม่ สี กั ครงั้ ทที่ ง้ั สองจะไมร่ จู้ กั คณุ คา่ ของ
และผ้กู ระทำ� ในคนคนเดียว... ชีวิต เราไม่ได้เกิดมาเรียนรู้เพ่ืออยู่ตัวคนเดียวเพียงล�ำพัง หรือ
จากเดก็ ท้งั หมด ๓๐ คนของบ้านกาญจนาภิเษก อาจมคี น อยู่ไปโดยปราศจากจุดหมายปลายทางของชีวิต แต่เราเกิดมา
สองคนเทา่ นั้นอยากเตบิ โตเปน็ นกั เขยี น เพื่อกล้าท่ีจะปรับเปล่ียนหรือท�ำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันเพื่อ
อาจมีเด็ก ๕ คนสนใจการละคร ซ่ึงการเขียนจะไปช่วย ใครสกั คนหรือเพอ่ื ตวั เราเอง
สนับสนุน
อาจมเี ดก็ ๑๐ คนอยากฟังเรอื่ งของคนอ่นื เข็มนาฬิกายังคงไม่หยุดหมุน ความคิดความอ่านของต้ัม
แต่...มีเดก็ เกนิ คร่งึ อยากเลา่ เรือ่ งของตัวเอง กโ็ ตไปตามกาลเวลาดว้ ยเชน่ กนั ถงึ แมว้ า่ บางครงั้ ภายในหวั สมอง
ซึ่งยังไม่ส�ำคัญเท่ากับการท่ีเด็กทุกคนมี “เร่ืองเล่า” ของ ของตมั้ ยงั ไมห่ ยดุ คดิ กบั ปญั หาบางปญั หาทเ่ี กดิ ขน้ึ แตห่ นมุ่ นอ้ ย
ตัวเองอยู่แล้ว เรื่องเล่าในที่นี้หมายถึงเรื่องจริงๆ ที่ตัวไปก่อ ก็มีวิธีจัดการกับปัญหาทางความคิดโดยที่ไม่ท�ำให้ตนเองและ
และใหญ่เสยี ด้วย ววิ ฒั น์ พนั ธวุฒยิ านนท์ ผูอ้ ื่นเดอื ดร้อน
ชีวิตในวัย ๑๐ กว่าปีหรือ ๒๐ ต้นๆ ของเยาวชนในบ้าน ต้ัมปรับเปล่ียนมุมมอง ทัศนคติของตัวเองใหม่ จากเป็น
กาญจนาภิเษกแต่ละคนหนักแน่นไปด้วยเรื่องราวอันหนักหนา คนที่ใช้ชีวิตไปวันๆ หายใจท้ิงหายใจขว้าง กลายมาเป็นหนุ่ม
จนบางทีผู้ใหญ่ในสังคมทั่วไปอาจคาดไม่ถึง บางคนเคยเป็น นอ้ ยท่ีตง้ั หน้าตั้งตาเรียนหนงั สอื ต้มั ใชค้ วามพยายามอยา่ งมาก
ฟันเฟืองเล็กๆ ในขบวนการค้ายาเสพติดระดับชาติ บ้างเคย ท่ีจะให้ตนเองจบการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย (ม. ๖)
ซ่องสุมอาวุธแบบที่ใช้กันในสงครามครบชุดและเคยใช้งานมา ใช้เวลาที่สูญเสียไปในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชนบ้าน
ด้วยมือตัวเอง...ก่อนพวกเขาจะได้ถอนเท้าที่ก้าวพลาด มา กาญจนาภเิ ษกให้เกดิ ประโยชนม์ ากที่สดุ เท่าที่จะทำ� ได้ ไม่ว่าจะ
ทบทวนและต้ังตน้ ชีวิตใหมท่ ่ีบ้านกาญจนาภิเษก... เป็นการเรียนหนังสอื หรือการท�ำละคร
จากเรื่องราวในชีวิตจริงอันเข้มข้นของตนเอง เมื่อมาอยู่
ในรปู ของตวั หนงั สอื พวกเขากท็ ำ� มนั ไดอ้ ยา่ งถงึ ในศลิ ปะการเขยี น จนท้ายที่สุดแล้วหนุ่มน้อยมีโอกาสได้ไปแสดงละคร
หนา้ ทน่ี งั่ ถวายพระองคภ์ าทอดพระเนตรเมอ่ื วนั ท่ี ๗ กมุ ภาพนั ธ์
๒๕๕๒ ณ วดั ปญั ญานนั ทาราม จงั หวดั ปทมุ ธาน ี รอยยมิ้ คอ่ ยๆ
ปรากฏตรงบรเิ วณมุมปากของต้ัมดว้ ยความภาคภมู ิใจ
ทกุ วนั นเี้ มอ่ื มองยอ้ นกลบั ไปทำ� ใหเ้ ขาไดม้ องเหน็ วา่ ทกุ ปญั หา
ทผี่ ่านมานน้ั มนั เล็กนดิ เดยี ว
เป็นบทบันทึกเรื่องราวที่เหมือนรอยหม่นมัวในวันเยาว์ของ
เยาวชนแต่ละคน วรี ะศักร จันทร์สง่ แสง
ฉบบั ที่ ๒๙๘ ธนั วาคม ๒๕๕๒ นติ ยสารสารคดี 111
