|
 |
ผมเป็นคนเมือง เกิดและโตในกรุงเทพฯ เรียนหนังสือที่โรงเรียนชื่อดังของประเทศ และจบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของไทย พอจบการศึกษา ผมก็เข้าทำงานในบริษัทที่มั่นคงมีออฟฟิศหรูหราทันสมัย ได้พบปะกับเพื่อนมากหน้าหลายตา หลังเลิกงานผมมักไปนั่งจิบเบียร์เย็น ๆ กับเพื่อน หากวันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด ก็อาจจะไปเที่ยวต่อตามผับ เผื่อไปเจอคนรู้ใจ ต่อมาเพื่อความก้าวหน้าทางวิชาชีพ ผมจึงตัดสินใจเรียนต่อระดับปริญญาโท และก็สำเร็จการศึกษาในระยะเวลาอันสั้น ถามว่าผมสนใจข่าวสารบ้านเมืองหรือไม่ ก็บอกได้ว่า สนใจบ้าง แต่ชีวิตส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่ กับการทำมาหากิน เรื่องของเพื่อน และตำราที่ต้องใช้ในวิชาชีพ ผมรักกรุงเทพฯ เพราะรู้สึกปลอดภัย อาจจะอารมณ์เสียเรื่องอากาศและรถติดบ้าง แต่บวกลบคูณหารแล้วก็ยังชอบ เบื่อ ๆ ก็ไปเปลี่ยนบรรยากาศเที่ยวเล่นตามป่าเขา และทะเลที่มีทิวทัศน์สวยๆ ทำงานได้ไม่นาน ผมก็สามารถเก็บเงินซื้อรถได้ แต่ในช่วงเวลานั้น บ้านที่ผมอาศัยอยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่เกิด ต้องถูกเวนคืนจากการสร้างทางด่วน และผมพบว่าเงินชดเชยที่ได้นั้น ไม่คุ้มสักนิดกับการไปซื้อบ้านใหม่ ในช่วงเวลาที่เศรษฐกิจกำลังบูม และที่ดินราคาแพงอย่างน่าใจหาย เพื่อนบ้านหลายคนที่ได้รับผลกระทบรวมทั้งบ้านผม แม้จะไม่พอใจ แต่ทำได้อย่างมากก็บ่น ๆ กันไป ไม่มีใครคิดจะทำอะไรเพื่อให้ได้รับความเป็นธรรม คนในหมู่บ้านบางคนพยายามนัดเพื่อนบ้าน มาพูดคุยแลกเปลี่ยนถึงความไม่เป็นธรรม ที่รัฐตีราคาสินทรัพย์ของเราต่ำกว่าความเป็นจริง แต่มีมานับคนได้ เพราะต่างคนต่างอยู่กันมานานแล้ว การประชุมจึงล้มเหลว แต่ลึก ๆ แล้วผมเชื่อว่าทุกคนกลัว กลัวว่าจะไปทำอะไรที่ขัดแย้งกับเจ้าหน้าที่ บางคนกลัวว่าค่าชดเชยอาจจะลดลง บางคนกลัวว่าถ้ามีปัญหากับเจ้าหน้าที่เดี๋ยวทำมาค้าขายลำบาก บางคนที่เป็นข้าราชการยิ่งไม่อยากมีเรื่อง ทุกคนเลยยอม ๆ เขาไป ไม่อยากวุ่นวาย ไม่อยากเกิดเรื่อง ต่างก้มหน้าก้มตารับชะตากรรมที่รัฐตัดสินมาให้แต่โดยดี ผมเฝ้าดูผู้คนในหมู่บ้านค่อย ๆ แยกย้ายกันไปอยู่ตามที่ต่าง ๆ ทีละหลังสองหลัง จนกระทั่งถึงวันที่ผมย้ายจากไป จนปัจจุบันนี้หมู่บ้านของเรากลายเป็นทางลงแห่งหนึ่งของทางด่วนเส้นที่ ๒ ไปแล้ว ผมยอมรับว่า ผมขี้ขลาด ผมไม่เคยสนใจคนรอบข้าง ผมกลัวมีเรื่อง แต่โชคดีที่ผมมีรายได้มากขึ้นจากการไปแสวงหาโชคในตลาดหลักทรัพย์ ชั่วเวลาไม่นานผมก็ลืมเรื่องบ้าน มัวแต่เพลิดเพลินในการหาเงินที่ไม่ต้องลงแรงอะไรมาก พอมีเงินมากขึ้นผมก็ได้รับคำแนะนำจากเพื่อน ๆว่าไปผ่อนคอนโดฯ เพื่อเก็งกำไรดีกว่า ผมก็ไปผ่อนกับเขาไว้เหมือนกัน ช่วงนั้นผมผ่อนบ้าน ผ่อนคอนโดฯ ตรงเวลา ไม่เคยผิดนัดสักเดือน พอเศรษฐกิจตก ผมโชคดีที่ไหวตัวทัน รีบผละออกมาจากตลาดหลักทรัพย์ จึงไม่บาดเจ็บมากนัก กลับมาเป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนเดิม ยังมีรถขับ ไม่มีหนี้สินมากมายเหมือนเพื่อน ๆ ที่เจ๊งหุ้นกัน แต่ก็หวั่น ๆ ใจกับการเป็นหนี้ธนาคารอีกหลายแสนบาทที่กู้มาซื้อบ้านที่อยู่และคอนโดฯ พอธนาคารล้ม ไฟแนนซ์ที่ผมเอาบ้านไปจำนองถูก ปรส. ยึดไป ผมเริ่มเครียดกับบ้านที่ยังผ่อนไม่หมด ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ส่วนคอนโดฯ นั้นก็ทำใจแล้วว่าปล่อยให้ถูกยึดก็ไม่เป็นไร ไม่นานนัก ปรส. เอาทรัพย์สินของไฟแนนซ์ต่าง ๆ รวมทั้งบ้านของผมไปขายต่อให้ฝรั่งในราคาไม่ถึง ๓๐ เปอร์เซ็นต์ ผมรีบไปถามเพื่อนในวงการว่า ทำไมเราไม่สามารถไปประมูลแข่งกับฝรั่ง เพื่อนบอกว่า ไม่ได้ เพราะ ปรส. ออกกฎกติกามากมายเพื่อเอื้ออำนวยให้แก่บรรดาฝรั่งเท่านั้น ต่อมาผมไปติดต่อบริษัทฝรั่งที่ประมูลบ้าน และที่ดินของผมที่ติดจำนองไปได้ เจ้าหน้าที่ในนั้นบอกว่าผมต้องเอาเงินสดมาไถ่บ้านพร้อมคอนโดฯ ด้วย ในราคาที่ไม่ได้มีส่วนลดเลย ขณะที่ผมรู้ว่าบริษัทฝรั่งพวกนั้นซื้อมาในราคาถูกแสนถูก |
||
 ฉบับหน้า ภารตะวิถี ในตรอกพาหุรัด |
เจ้าหน้าที่ขู่ว่าเป็นกฎ จะไถ่บ้านต้องไถ่คอนโดฯด้วย มิเช่นนั้นจะถูกยึด ผมเองจนปัญญาเพราะไม่มีเงินสดมากขนาดที่จะมาไถ่ทั้งบ้านทั้งคอนโดฯ ทุกวันนี้ยังกลุ้มใจอยู่ว่าบ้านจะถูกยึดเมื่อใด มองออกไปรอบตัว ผมเชื่อว่ามีคนนับพันคนที่กำลังประสบปัญหา ที่ผ่อนบ้านอยู่ดี ๆ ปรากฏว่าจะถูกยึดบ้าน เพราะการที่ ปรส. ของรัฐออกกฎ กติกาที่เอื้ออำนวยประโยชน์ฝรั่งมากกว่าคนไทยด้วยกันเอง แต่ทุกคนก็ต่างคนต่างอยู่ ยอมรับชะตากรรมอย่างเงียบ ๆ ว้นหนึ่ง ผมอ่านข่าวสมัชชาคนจนมาเรียกร้องปัญหาของพวกเขา ผมฟังข่าววิทยุที่กำลังวิจารณ์ม็อบที่ทำให้บ้านเมืองวุ่นวาย พอเปิดเข้าไปในอินเทอร์เน็ต ก็พบคนเขียนด่าม็อบอย่างเสีย ๆ หาย ๆ ด้วยความสะใจ แม้จะถูกโจมตีอย่างไร แต่ผมมองอีกมุมหนึ่งว่า พวกคนจนเหล่านี้ การศึกษาก็ต่ำกว่าพวกเรา แต่พวกเขายังรวมตัวกัน มีศักดิ์ศรีพอที่จะกล้าออกมาต่อรองกับอำนาจรัฐ เมื่อพวกเขารู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมจากเจ้าหน้าที่รัฐ กล้าที่จะดื้อแพ่งกับรัฐ ที่ใช้กฎเกณฑ์ต่าง ๆเอาเปรียบพวกเขา และอดทนกับพวกผมที่ดูถูกเหยียดหยามได้ต่าง ๆนานา ในขณะที่คนที่มีการศึกษาสูงอย่างผมขี้ขลาดจนหัวหด ได้แต่ยอมรับชะตากรรมอย่างเงียบสงบ ไม่กล้ารวมตัว ไม่กล้าต่อรองกับรัฐ ทั้ง ๆที่รู้ว่ารัฐออกกฎมาเอาเปรียบพวกเราตลอด ผมอิจฉาสมัชชาคนจนครับ |
|||
|
