ไม่ใช่เพราะพรหมลิขิตที่ทำให้นักเดินทาง ๗ คน จาก ๕ ชาติ ๓ ทวีป ซึ่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ต้องมาใช้ชีวิตร่วมกันตลอด ๗ วันในภาคใต้ของอาร์เจนตินา แต่เป็นเพราะค่าครองชีพที่สูงลิบลิ่วของประเทศนี้ต่างหาก 
    หลังจากแต่ละคนมาใช้เวลาอยู่ในอาร์เจนตินาได้เพียงไม่กี่วัน เงินที่เตรียมมา เพื่อใช้ในการเดินทางท่องทวีปอเมริกาใต้ เริ่มร่อยหรอลงอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครคิดมาก่อนว่าจะต้องใช้จ่ายถึงวันละ ๘๐ เหรียญสหรัฐ ในการท่องเที่ยวในดินแดนแถบนี้ แต่เมื่อมาแล้ว สิ่งที่ทำได้คือ รวมกลุ่มกันเพื่อเฉลี่ยค่าที่พัก ค่าเช่ารถ ค่าอาหารให้ถูกลง เลือกจุดหมายที่ทุกคนพอใจ รีบเที่ยว และเดินทางออกจากประเทศนี้ให้เร็วที่สุด
    สำหรับประเทศที่มีเนื้อที่กว้างใหญ่เป็นอันดับ ๘ ของโลก (๒.๘ ล้าน ตร.กม. ) และเต็มไปด้วยสถานที่น่าสนใจ ทั้งทางธรรมชาติ และประวัติศาสตร์ อย่างอาร์เจนตินา เรื่องยากที่สุดคงหนีไม่พ้นการต้องตัดสินใจเลือกจุดหมายปลายทาง เราใช้เวลาตกลงกันอยู่นานกว่าจะได้ข้อสรุปว่า เขตปาตาโกเนียของอาร์เจนตินา (Argentine Patagonia) ซึ่งมีอุทยานแห่งชาติและเขตรักษาพันธุ์สัตว์ อยู่กว่า ๑๐ แห่ง น่าจะเป็นบริเวณที่เหมาะสมที่สุด 

    ปาตาโกเนียเป็นพื้นที่ส่วนเกือบล่างสุดของทวีปอเมริกาใต้ (ระหว่างเส้นรุ้งที่ ๓๐-๕๐ S) ครอบคลุมเนื้อที่กว่า ๖ แสนตารางกิโลเมตร จากชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกด้านตะวันออก ไปจนจรดชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิกทางด้านตะวันตก พื้นที่นี้อยู่ในปกครองของอาร์เจนตินา และชิลี โดยมีเทือกเขาแอนดีส เป็นเสมือนกำแพงธรรมชาติ ที่แบ่งเขตแดนออกจากกัน
    ภูมิประเทศเขตอาร์เจนไทน์ปาตาโกเนีย แบ่งออกเป็นสองลักษณะใหญ่ ๆ โดยเขตตะวันตกที่อยู่ติดกับเทือกเขาแอนดีส เป็นภูเขาสูงปกคลุมด้วยป่าไม้ มีทะเลสาบและธารน้ำแข็งกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป ในขณะที่ด้านตะวันออก ซึ่งอยู่ติดกับมหาสมุทรแอตแลนติก จะเป็นทุ่งหญ้าโล่งกว้างค่อนข้างแห้งแล้ง เนื่องจากเทือกเขาแอนดีสเป็นปราการกั้นไม่ให้พายุฝน จากมหาสมุทรแปซิฟิกผ่านพ้นเข้ามา แต่อย่างไรก็ตาม ผลกระทบจากปรากฏการณ์เอลนีโญ (El Nino Effect) และการเปลี่ยนแปลงเส้นทางไหลเวียนของกระแสน้ำในมหาสมุทรแอตแลนติก ก็ทำให้เกิดฝนตก และน้ำท่วมพื้นที่แถบนี้ในเกือบทุก ๆ เจ็ดปี
    แม้ภายใต้แผ่นดินผืนนี้จะอุดมสมบูรณ์ด้วยแร่ธาตุ ทั้งเกลือ อะลูมิเนียม ถ่านหิน น้ำมัน และตลอดแนวชายฝั่งจะมีสัตว์น้ำอยู่อย่างชุกชุม แต่กลับมีผู้คนอาศัยอยู่ไม่มากนัก (ความหนาแน่นของประชากรไม่ถึง ๑ คน/ตร.กม.) เกือบทั้งหมดเป็นคนผิวขาว ที่อพยพจากยุโรปเข้ามาตั้งถิ่นฐานตั้งแต่เมื่อ ๒๐๐ ปีก่อน ส่วนใหญ่จะตั้งชุมชนอยู่ที่ราบลุ่มสองฟากฝั่งแม่น้ำ แนวชายฝั่งมหาสมุทร รวมไปถึงริมฝั่งทะเลสาบบนเทือกเขา และประกอบอาชีพเลี้ยงสัตว์ ทำสวนผลไม้ และการท่องเที่ยว

    เป้าหมายแรกของเราในอาร์เจนไทน์ปาตาโกเนียอยู่ที่ปูแอร์โต มาดริน (Puerto Madryn) เมืองท่าริมฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติก ห่างจากบูเอโนสไอเรส เมืองหลวงของอาร์เจนตินาไปทางใต้ราว ๑,๔๐๐ กิโลเมตร
    หลังจากหลับ ๆ ตื่น ๆ มาเกือบ ๑๐ ชั่วโมง เราตื่นขึ้นพร้อมลำแสงแรกของวัน ป้ายข้างถนนที่เป็นรูพรุน จากการถูกใช้เป็นเป้าซ้อมยิงปืนของใครบางคนบอกว่า เรายังอยู่ห่างจากจุดหมายปลายทางอีกเกือบ ๖๐๐ กิโลเมตร สองข้างทางในช่วงนี้มีเพียงทุ่งหญ้าสีเหลืองทองกว้างไกลสุดสายตา ไม่มีบ้านเรือน ผู้คน สัตว์ หรือต้นไม้ใหญ่แม้สักต้น แต่รั้วไม้และลวดหนามที่ขึงแบ่งกั้นพื้นที่ออกเป็นส่วน ๆ ตลอดแนวถนน ก็ช่วยบอกเป็นนัยให้รู้ว่าพื้นที่เหล่านี้มีเจ้าของ 

    เดิมพื้นที่แถบนี้เคยเป็นถิ่นฐานของชาวอินเดียน เผ่าเตอูเอลเช (Tehuelche Indians) มานานนับพันปี ชนพื้นเมืองกลุ่มนี้ มีลักษณะที่ต่างไปจากชาวอินเดียนของอเมริกาใต้โดยทั่วไป ทั้งชายหญิงมีรูปร่างสูงใหญ่ (โดยเฉลี่ย ๑๘๐ เซนติเมตร) ไว้ผมยาวตรง สวมใส่เสื้อผ้า และรองเท้าที่ทำมาจากหนังสัตว์ 
    พวกเขาอยู่รวมกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นที่ และดำรงชีวิตอยู่ด้วยการล่าสัตว์อย่าง กัวนาโก (Guanaco-สัตว์ในตระกูลอูฐที่พบเฉพาะในทวีปอเมริกาใต้) กระต่ายป่า เสือภูเขา และสันนิษฐานกันว่า พวกเขาอาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้ตัวนิ่มขนาดใหญ่ (Glyptodont) สูญพันธุ์ไป
    แม้ เฟอร์ดินันด์ มาเจลแลน (Ferdinand Magellan) นักเดินเรือชาวโปรตุเกส (แต่ทำงานให้กองเรือสเปน) จะเดินทางมาพบปาตาโกเนียตั้งแต่ ค.ศ.๑๕๒๐๒ และมีการตั้งชุมชนเมืองขนาดใหญ่ขึ้นที่บูเอโนสไอเรส ตั้งแต่ ค.ศ.๑๕๘๐ แต่กลับต้องใช้เวลาอีกเกือบ ๒๐๐ ปีกว่าจะมีคนต่างถิ่นกล้าอพยพเข้ามาตั้งชุมชน

   ชาวสเปนกลุ่มแรกถูกโยกย้ายเข้ามาตั้งชุมชนขึ้น ที่บริเวณปากแม่น้ำเนโกร (Rio Negro) ใน ค.ศ. ๑๗๗๙ เพื่อผลิตเกลือส่งให้ผู้คนในบูเอโนสไอเรส พวกเขามีชีวิตที่ยากลำบาก เนื่องจากต้องเผชิญกับความแห้งแล้งของผืนดิน สภาพอากาศที่แปรปรวน รวมถึงต้องต่อสู้แย่งชิงพื้นที่กับชาวอินเดียนอยู่บ่อยครั้ง จนต้องเรียกร้องให้ทางการอาร์เจนตินา ยกกองกำลังเข้ามาปราบปราม 
   ชาร์ลส์ ดาร์วิน นักธรรมชาติวิทยาผู้ตั้งทฤษฎีวิวัฒนาการ  ซึ่งเดินทางเข้ามาใช้เวลาห้าสัปดาห์ ศึกษาธรรมชาติในเขตปาตาโกเนียใน ค.ศ.๑๘๓๓ และพบเห็นกับการปราบปรามนี้ ได้บันทึกเอาไว้ว่า 

    "ทุกคนถูกทำให้เชื่อว่า มันเป็นการต่อสู้ที่ยุติธรรม เพราะเป็นการต่อสู้กับคนป่าเถื่อน ใครจะเชื่อว่าในดินแดนคริสเตียนที่เจริญแล้ว จะมีการใช้อำนาจเผด็จการเช่นนี้ ถึงแม้พื้นที่จะกว้างใหญ่ แต่ข้าฯ เชื่อว่าในเวลาอีกไม่ถึง ๕๐ ปี คงไม่มีชาวอินเดียนอยู่ในทุ่งหญ้าแห่งนี้"
    ในที่สุดคำทำนายของดาร์วินก็กลายเป็นความจริง เมื่อรัฐบาลกลางที่บูเอโนสไอเรส ได้ตัดสินใจใช้ยุทธการทะเลทราย (Conquista del Desierto) เพื่อกวาดล้างชาวเตอูเอลเช จนหมดสิ้นจากปาตาโกเนียในช่วง ค.ศ.๑๘๗๙-๑๘๘๓ ทั้งนี้เพื่อขยายพื้นที่ครอบครองก่อนที่ ชิลี หรืออังกฤษ (ซึ่งเข้ายึดครองหมู่เกาะฟอล์กแลนด์ทางใต้ของอาร์เจนตินาใน ค.ศ. ๑๘๓๓) จะมายึดเอาไป และเพื่อแบ่งพื้นที่แห้งแล้งนี้ ให้แก่เหล่าคนผิวขาวที่มีอำนาจ ซึ่งต่อมาพวกเขาได้ทำการเปลี่ยนพื้นที่เหล่านี้ เป็นฟาร์มเลี้ยงวัวและแกะ ที่กลายมาเป็นสินค้าส่งออกสำคัญ ของอาร์เจนตินาในปัจจุบัน 

    Reserva Faunistica Peninsula Valdes อยู่ห่างจากตัวเมืองปูแอร์โต มาดรินเพียงแค่ ๑๘ กิโลเมตร
    เขตสงวนแห่งนี้ตั้งอยู่บนคาบสมุทรเล็ก ๆ ที่ยื่นออกไปจากชายฝั่ง ขนาบด้วยอ่าวเล็กๆ สองอ่าว แม้พื้นที่ส่วนใหญ่จะมีเพียงหญ้ากับไม้พุ่มเล็ก ๆ เท่านั้นที่สามารถเติบโตได้ รวมถึงถูกผู้คนบุกรุกเข้าไป ตั้งแต่เมื่อ ๒๐๐ ปีก่อน โดยส่วนหนึ่งเข้าไปขุดเกลือจากบ่อเกลือขนาดใหญ่สองสามแห่ง และอีกส่วนหนึ่งเข้าไปแผ้วถางพื้นที่ เพื่อใช้เป็นฟาร์มเลี้ยงแกะขนาดใหญ่ แต่พื้นที่นี้ก็ยังคงอุดมไปด้วยสัตว์ป่านานาชนิด จนได้รับการยกย่องว่า เป็นหนึ่งในเขตสงวนพันธุ์สัตว์ ที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของทวีปอเมริกาใต้ 
    ในตอนกลางของคาบสมุทรซึ่งเป็นทุ่งหญ้าที่มีความสูงเกือบ ๒ เมตรเป็นที่อยู่อาศัยของกัวนาโก รีอะ (Rhea-นกขนาดใหญ่ ในตระกูลนกกระจอกเทศ) สุนัขจิ้งจอก และนกนานาชนิด ในขณะที่ตลอดแนวชายฝั่ง เป็นแหล่งที่อยู่ และแพร่ขยายพันธุ์ของสิงโตทะเล แมวน้ำช้าง นกเพนกวิน และนกทะเลอีกนับร้อยชนิด นอกจากนี้ผืนทะเลรอบคาบสมุทรยังเป็นแหล่งที่ปลาวาฬพันธุ์เซาเทิร์นไรท์ (Southern Right Whale) เข้ามาเพื่อผสมพันธุ์กัน ในช่วงเดือนมิถุนายน-กลางธันวาคมของทุกปี 
    บริเวณปากทางเข้าสู่อุทยานมี พิพิธภัณฑ์เล็กๆ ที่จัดแสดงความเป็นมาของเขตสงวน และบอกเล่าถึงชีวิตสัตว์ชนิดต่างๆ หน้าพิพิธภัณฑ์มีหอสูง เพื่อให้ชมทิวทัศน์โดยรอบของอุทยาน ไปจนถึงผืนอ่าวที่ขนาบอยู่ทางด้านเหนือและใต้

    เราออกเดินทางสู่อุทยานแห่งชาติลอส กลาซิอาเรสกันตั้งแต่เช้าตรู่ สายฝนพรำตลอดคืนก่อน คงทำให้กระต่ายป่าหลายร้อยตัว ที่ออกมาหาหญ้าระบัดกินในยามเช้ามืด ตกเป็นเหยื่อของเหยี่ยว ที่มีอยู่อย่างชุกชุมในอุทยานแห่งนี้ เศษซากที่ถูกจิกแทะของพวกมัน กล่นเกลื่อนอยู่ตลอดเส้นทางลูกรัง ที่ทอดตัวผ่านท้องทุ่งเลี้ยงแกะ ไปจนถึงปากทางเข้าอุทยาน
    อุทยานลอส กลาซิอาเรสมีพื้นที่ราว ๖,๐๐๐ ตารางกิโลเมตร หรือมีขนาดใหญ่เป็นอันดับ ๒ ของประเทศ และมีชื่อเสียงจากการที่กว่าร้อยละ ๔๐ ของพื้นที่ ถูกปกคลุมด้วยธารน้ำแข็งถึง ๑๓ สาย ซึ่งส่งน้ำไปหล่อเลี้ยงทะเลสาบขนาดใหญ่ สองแห่งคือ ทะเลสาบอาร์เจนติโน และทะเลสาบวีเอดมา
    ธารน้ำแข็งเหล่านี้ มีที่มาจากหิมะที่ตกบนยอดเขาแอนดีส ต่อมาแรงกดทับจากปริมาณหิมะที่เพิ่มขึ้นตลอดเวลานับพันๆปี ได้เปลี่ยนแปลงผลึกของหิมะ ให้กลายเป็นก้อนน้ำแข็ง และเลื่อนไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง จนเกิดเป็นธารน้ำแข็งขึ้นมา