"ความจริงมัน (นก) มีคำพูดอยู่ไม่กี่คำเลย แกคิด แต่มันก็อยู่กันเรียบร้อย คนเสียอีกมีคำสำหรับพูดมากมาย  แต่ก็อดจะเบาะแว้งยุ่งเหยิงกันไม่ได้" ข้อสังเกตของชายชราในเรื่องสั้น "ชาวนาและนายห้าง" ของ ลาว คำหอม เปิดประเด็นเกี่ยวกับภาษาและการพูดไว้ได้อย่างน่าสนใจ ด้วยความเชื่ออันไร้เดียงสาว่าคำพูดสามารถเสริมสร้างความรักความเข้าใจระหว่างมนุษย์ ชายชราจึงอดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมมนุษย์มีคำพูดมากมาย แต่กลับทะเลาะเบาะแว้งกันยิ่งกว่าสัตว์อย่างนก 
    แต่ในความเป็นจริงแล้ว คำพูดมิได้เป็นเพียงเครื่องมือ เพื่อใช้ในการสื่อสาร หรือเพื่อสร้างความเข้าใจระหว่างมนุษย์แต่ประการเดียว ดังเช่นที่ชายชราเข้าใจคำพูด ยังเป็นรูปแบบหนึ่งของอำนาจอันทรงประสิทธิภาพอีกด้วย มนุษย์สามารถใช้คำพูดและความเงียบ (รูปแบบหนึ่งของการพูด) เพื่อบังคับ กำราบ และสยบ ผู้อื่น ขณะเดียวกันก็เป็นเครื่องมือเพื่อขัดขืน แข็งข้อ และต่อต้านผู้มีอำนาจได้เช่นเดียวกัน จนอาจกล่าวได้ว่า เพราะมนุษย์มีคลังของคำอยู่มากมายกว่าสัตว์ต่าง ๆ นี้เอง ความขัดแย้งระหว่างมนุษย์จึงรุนแรง และหนักหน่วงยิ่งกว่าสัตว์ทุกชนิดบนพื้นโลก
    เราจะพบว่า เรื่องสั้นหลายเรื่องใน ฟ้าบ่กั้น การพูดและการไม่พูด (ความเงียบ) ได้กลายเป็นจุดพลิกผันสำคัญที่มีผลกระทบต่อตัวละคร และเปิดเผยให้เห็นถึงสถานภาพทางอำนาจ และความสัมพันธ์เชิงอำนาจระหว่างตัวละครในเรื่อง 
    ในเรื่องสั้น "ชาวนาและนายห้าง" ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับหมาชื่อ "สำริด" ที่เนรคุณชาวนาเจ้าของของมันเอง โดยหันไปเอาอกเอาใจนายห้างฝรั่ง ที่ครั้งหนึ่งเคยพามันไปรักษาตัวในกรุงเทพฯ จุดหักเหสำคัญของเรื่องสั้นเรื่องนี้เกิดขึ้น เมื่อเจ้าสำริดแสดงอาการประจบประแจงฝรั่งแปลกหน้าสองคน จนออกนอกหน้าถึงกับครางหงิง ๆ เพียงเพราะฝรั่งเอ่ยปากทักมันเป็นภาษาอังกฤษว่า "เฮลโหล ด๊อกกี้" ลุงคงเจ้าของหมาหวังจะให้เจ้าสำริดหันกลับมาออดอ้อนตนเองบ้าง แกจึงเลียนแบบฝรั่งโดยพูดขึ้นว่า "เฮนโหล เฮนโหล" แต่ผลที่เกิดขึ้นคือ เจ้าสำริด "กลับแว้งงับตรงหัวไหล่" ของชายชรา

    "เอ้อ สงสาร สงสารวัวไทยนะตานะ" นางพูดตะกุกตะกัก
    "หือ-อือ คนไทยด้วย" ประโยคสุดท้ายแผ่วเบา และเงียบงันไปในราตรีอันมืดมน

    หรือใน "คนหมู" เมื่อโพธิ์หวนนึกถึงชะตากรรมของครอบครัวตนเอง ที่ต้องหันไปกินรำแทนข้าว เขาเปรยขึ้นในตอนท้ายเรื่องว่า

    "โลกโว้ย เมียของกูเป็นหมู ลูกของกูเป็นอูฐ ฮ่า ๆ ๆ ๆ"
    เสียงตะโกนซ้ำซาก และหัวเราะดังติดต่อกันไป และค่อยแห้งลงทุกที จนแหบหายไปกับลมหนาวเฮือกสุดท้ายที่อู้มาเมื่อค่อนรุ่ง

    ในตอนจบของเรื่องทั้งสองดังที่ยกมาข้างต้น เราจะพบว่าการพูดของตัวละครเอก เป็นการพูดที่คล้ายคลึงกับคำตอบของนาค ใน "เขียดขาคำ" และผลที่ตามมาจากคำพูดดังกล่าวก็คือ ความเงียบในลักษณะเดียวกัน อย่างไรก็ตามในขณะที่เรารู้ชัดเจนว่า ผู้ฟังที่นิ่งเงียบใน "เขียดขาคำ" คือบรรดาข้าราชการบนที่ว่าการอำเภอ  แต่ในเรื่องสั้นทั้งสองนี้ ใครคือผู้ฟังคำพูดดังกล่าว และความเงียบที่ทิ้งท้ายไว้เป็นความเงียบของผู้ใด 
    เมื่อพิจารณาจากคำพูดของ ลาว คำหอม ที่พูดถึงหนังสือเล่มนี้ว่า เขา "จงใจที่จะเสนอปัญหาเหล่า (นี้) กับพวกปัญญาชน ซึ่งแม้จะเป็นชนส่วนน้อย แต่ก็เป็นกลุ่มที่มีศักยภาพในการเปลี่ยนแปลงสูง" เราพอจะอนุมานได้ว่า "ผู้ฟังโดยนัย" (implied listener) ในตอนจบของเรื่องสั้นทั้งสอง คือปัญญาชนที่ลาว คำหอม คาดหวังว่า จะเป็นผู้อ่านหนังสือเล่มนี้ และความเงียบที่ทิ้งท้ายไว้ จึงน่าจะเป็นความเงียบของผู้อ่าน ที่จะต้องหยุดคิด เพื่อทบทวนและสำเหนียกฟังเสียงแห่งมโนธรรม